[Science Fiction] The Bicentennial Man > บทที่ 1

The Bicentennial Man

-มนุษย์สองร้อยปี-

โดยไอแซ็ค อาซิม็อฟ

(Nebula Award, Best Novelette 1976)

"One robot's 200 year journey to become an ordinary man"

Quote

กฎ 3 ข้อของหุ่นยนต์ศาสตร์

1.หุ่นยนต์จะต้องไม่ทำร้ายมนุษย์ หรือนิ่งเฉยปล่อยให้มนุษย์ได้รับอันตราย
2.หุ่นยนต์จะต้องปฏิบัติตามคำสั่งของมนุษย์ ยกเว้นในกรณีที่คำสั่งนั้นขัดแย้งกับกฎข้อที่ 1
3.หุ่นยนต์จะต้องป้องกันตนเอง ตราบเท่าที่การป้องกันตนเองนั้นไม่ขัดแย้งกับกฎข้อที่ 1 หรือข้อที่ 2

~บทที่ 1~

_____แอนดรูว์ มาร์ตินกล่าวคำว่า “ขอบคุณ” แล้วก็นั่งลง ไม่มีอะไรแสดงให้เห็นเลยว่าเขาได้ผ่านการบีบคั้นอย่างถึงที่สุดแล้ว แต่นั่นแหล่ะ คือสิ่งที่เขาผ่านมา...

_____ความจริงแล้วใบหน้าของเขาไม่ได้แสดงอะไรออกมาให้เห็นเลย มันเป็นใบหน้าที่เฉยชา ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมาให้เห็นได้ เฉพาะแววตาของเขาเท่านั้นที่บางคนนึกเห็นไปว่ามีแววแห่งความเศร้าปรากฏอยู่ ผมสีน้ำตาลอ่อนเส้นเล็กหวีเรียบร้อยและบนใบหน้าไม่มีขนเลย เขาดูเหมือนกับเพิ่งโกนหนวดเครามาใหม่ๆ เครื่องแต่งกายของเขาล้าสมัยแต่เรียบร้อย ทำด้วยผ้านิ่มคล้ายกำมะหยี่สีม่วงแดง

_____หมอผ่าตัดยืนหันหลังให้โต๊ะเผชิญหน้ากับเขา แผ่นชื่อบนโต๊ะระบุตัวอักษรและหมายเลขประจำตัวซึ่งแอนดรูว์ไม่ได้ให้ความสนใจอะไรมากนัก เรียกเขาว่าหมอก็คงจะพอแล้ว

_____”จะเริ่มผ่าตัดเมื่อไหร่เล่า...หมอ ?” เขาถาม

_____หมอตอบเบาๆ อย่างสุภาพตามแบบฉบับของหุ่นยนต์เวลาพูดกับมนุษย์ “ผมยังไม่แน่ใจเลยว่าผมจะต้องผ่าตัดอย่างไร และผ่าให้ใคร”

_____ใบหน้าของหมอดูจะมีแววแห่งความไม่เต็มใจแต่ก็เกรงใจ ทั้งนี้ถ้าหุ่นยนต์อย่างหมอที่ถูกสร้างขึ้นมาจากเหล็กสเตนเลสสามารถจะแสดงความรู้สึกบนใบหน้าออกมาแบบนั้น หรือแบบไหนๆ ได้

_____แอนดรูว์ มาร์ตินมองดูมือขวาของหุ่นยนต์ที่วางนิ่งอยู่บนโต๊ะ มือที่ใช้ในการผ่าตัด นิ้วโลหะยาวเป็นรูปโค้งที่จับมีดผ่าตัดได้อย่างกระชับจนกระทั่งมีดนั้นเป็นเสมือนส่วนหนึ่งของมือ

_____จะไม่มีการชักช้าเลยในการทำงาน ไม่มีการสั่น ไม่มีการผิดพลาดอย่างแน่นอน ความมั่นใจนั้นถูกสร้างขึ้นมาให้เป็นลักษณะความสามารถพิเศษของหุ่นยนต์ ความสามารถพิเศษที่มนุษย์ต้องการอย่างแรงกล้า จนกระทั่งมีหุ่นยนต์เพียงไม่กี่ตัวเท่านั้นที่ถูกสร้างขึ้นมาให้มีความคิดอิสระเป็นของตนเอง หุ่นยนต์หมอผ่าตัดจำเป็นต้องมีสมองที่มีความคิดอิสระบ้าง แต่หุ่นตัวนี้ก็มีความคิดอิสระที่จำกัดมากจนกระทั่งจำแอนดรูว์ไม่ได้ หรืออาจจะไม่เคยได้ยินชื่อแอนดรูว์มาก่อน

_____”คุณเคยคิดอยากจะเป็นคนไหม ?” แอนดรูว์ถาม

_____หมอชะงักไปนิดหนึ่ง เสมือนกับว่าคำถามของเขาไม่มีความหมายอะไรในสมองโปสิตรอน¹ของเขา “แต่ผมเป็นหุ่นยนต์นะครับ...ท่าน”

_____”เป็นคนจะดีกว่าไหม ?”

_____”เป็นหมอผ่าตัดที่ดีสำคัญกว่าครับ ผมจะเป็นอย่างนั้นไม่ได้ถ้าผมเป็นคน แต่จะเป็นไปได้ถ้าหากผมเป็นหุ่นยนต์ที่ก้าวหน้ายิ่งขึ้น ผมจะดีใจถ้าได้เป็นหุ่นยนต์ที่ก้าวหน้ายิ่งขึ้นครับ”

_____”คุณไม่โกรธหรือที่ถูกผมสั่งให้ทำโน่นทำนี่ตามใจชอบของผม ? ที่ผมสามารถจะสั่งให้คุณยืนขึ้น นั่งลง เดินไปทางขวาหรือทางซ้ายโดยเพียงแค่ออกปากบอกคุณเท่านั้น ?”

_____”มันเป็นความพอใจของผมที่จะทำให้คุณพอใจครับ แต่ถ้าคำสั่งของคุณขัดกับหน้าที่ของผมที่เกี่ยวกับคุณหรือมนุษย์คนอื่น ผมก็ปฎิบัติตามคำสั่งของคุณไม่ได้ กฎข้อที่หนึ่ง กฎที่เกี่ยวกับหน้าที่ของผมต่อความปลอดภัยของมนุษย์ ต้องมาก่อนกฎข้อที่สองที่เกี่ยวกับการปฏิบัติตามคำสั่ง นอกเหนือไปจากนั้น การปฏิบัติตามคำสั่งก็เป็นความพอใจของผม... เอาละครับ... ผมจะต้องผ่าตัดให้ใครไม่ทราบ ?”

_____”ผมเอง” แอนดรูว์กล่าว

_____”แต่ว่า... ผมทำไม่ได้... มันเป็นการผ่าตัดที่อันตรายมากนะครับ”

_____”ถึงจะอันตรายก็ไม่เป็นไร” แอนดรูว์กล่าวอย่างสงบ

_____”ผมทำอะไรที่จะเป็นอันตรายต่อมนุษย์ไม่ได้” หมอผ่าตัดกล่าว

_____”สำหรับมนุษย์แล้วก็ใช่... คุณต้องไม่ทำ” แอนดรูว์กล่าว “แต่...ผม...ก็เป็นหุ่นยนต์เหมือนกับคุณ”

- -> โปรดติดตามตอนต่อไป

Quote