[Science Fiction] The Bicentennial Man > บทที่ 3

The Bicentennial Man

-มนุษย์สองร้อยปี-

โดยไอแซ็ค อาซิม็อฟ

(Nebula Award, Best Novelette 1976)

"One robot's 200 year journey to become an ordinary man"

~บทที่ 3~

เจอรัลด์ มาร์ตินนำแอนดรูว์ไปที่สำนักงานท้องถิ่นของบริษัทหุ่นยนต์และมนุษย์กลสหรัฐ ในฐานะที่เป็นสมาชิกสภาท้องถิ่นคนหนึ่ง เขาจึงไม่ประสบปัญหาอะไรเลยกับการขอพบกับหัวหน้านักจิตวิทยาหุ่นยนต์ ความจริงแล้ว ก็เพราะว่าเขาเป็นสมาชิกสภาท้องถิ่นนี้เองจึงทำให้เขาสามารถเป็นเจ้าของหุ่นยนต์นี้ได้เป็นเบื้องแรก เพราะในยุคสมัยแรกๆ นั้นยังมีหุ่นยนต์ไม่มากนัก

_____ตอนนั้นแอนดรูว์ไม่เข้าใจอะไรเลย ต่อมาภายหลังและเมื่อเขาได้เรียนรู้มากขึ้น เขาก็สามารถถ่ายทอดภาพเหตุการณ์ตอนนั้นได้ และเกิดความเข้าใจขึ้นมาอย่างแท้จริง

_____เมอร์ตัน แมนสกี้ นักจิตวิทยาหุ่นยนต์นั่งนิ่งฟังอย่างอดทน คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันมากขึ้นทุกขณะ และเขาต้องพยายามบังคับควบคุมมิให้นิ้วมือของเขาเคาะโต๊ะ ใบหน้าของเขาแสดงลักษณะเหนื่อยหน่าย หน้าผากเต็มไปด้วยรอยย่น เขาอาจจะดูแก่เกินวัยเท่านั้น แต่อาจจะมีอายุไม่มากนักก็ได้

_____”เรื่องของหุ่นยนต์มิใช่เป็นศิลปะที่กำหนดได้แน่นอนตลอดไปนะครับ คุณมาร์ติน” แมนสกี้อธิบาย “ผมอธิบายให้คุณฟังอย่างละเอียดไม่ได้ แต่คณิตศาสตร์ที่ใช้กับการทำงานของระบบสมองโปสิตรอนเป็นคณิตศาสตร์ที่สลับซับซ้อนมาก จนกระทั่งเราได้เฉพาะคำตอบคร่าวๆ เท่านั้น อย่างไรก็ดี เนื่องจากเราสร้างหุ่นยนต์โดยยึดถือกฎสามข้อเป็นหลัก ดังนั้นจึงไม่มีอะไรที่จะเกิดขึ้นโดยขัดแย้งกับกฎสามข้อนั้นได้ แน่นอนครับ เราจะเปลี่ยนหุ่นยนต์ของคุณ....”

_____”ไม่ครับ” ท่านกล่าว “ไม่มีปัญหาความผิดพลาดใดๆ ของหุ่นยนต์ของผมหรอกครับ เขาทำงานตามคำสั่งได้อย่างดีเยี่ยม แต่ข้อสำคัญคือเขาสามารถแกะสลักไม้ได้อย่างวิจิตรพิสดาร และแกะได้อย่างไม่ซ้ำแบบกันเลย เขาสามารถผลิตงานศิลปะได้”

_____ความสับสนปรากฏบนใบหน้าของแมนสกี้ “แปลกจริง แน่ล่ะครับทุกวันนี้เราพยายามสร้างสมองและระบบความคิดอ่านของหุ่นยนต์ให้เป็นแบบทั่วๆ ไป คุณเชื่อว่าเขาสามารถผลิตงานสร้างสรรค์ได้จริงๆ แน่หรือ ?”

_____”ดูเอาเองซิครับ” เขายื่นลูกทรงกลมเล็กๆ ทำด้วยไม้แกะสลักเป็นภาพเด็กชายและเด็กหญิงกำลังเล่นกันอยู่ ขนาดเล็กมากเกือบจะมองไม่เห็น แต่มีสัดส่วนถูกต้องและมีลักษณะกลมกลืนเข้ากับลายไม้เป็นอย่างดี จนกระทั่งดูเสมือนว่าลายไม้นั้นก็เป็นลายที่ถูกแกะสลักขึ้นมาด้วยเช่นกัน

_____แมนสกี้จ้องดูอย่างไม่เชื่อสายตา “เขาเป็นคนทำจริงๆ หรือ ?” แมนสกี้ยื่นลูกทรงกลมแกะสลักนั้นคืนมาให้มาร์ตินพร้อมกับสั่นศีรษะ “มันเป็นเรื่องของการบังเอิญเท่านั้น....มันต้องเกี่ยวกับระบบสมองโปสิตรอน”

_____”คุณสร้างหุ่นยนต์อย่างเขาขึ้นมาอีกได้ไหม ?”

_____”คงจะไม่....เราไม่เคยได้รับรายงานเรื่องอย่างนี้มาก่อนเลย”

_____”ดีแล้ว ! ผมไม่รังเกียจหรอกที่มีหุ่นยนต์อย่างแอนดรูว์เพียงตัวเดียว”

_____”ผมคิดว่าบริษัทคงอยากจะได้หุ่นของคุณกลับคืนมาเพื่อการศึกษา” แมนสกี้กล่าว

_____”ไม่มีทาง !” มาร์ตินกล่าวอย่างแข็งขัน “ลืมมันเสีย !” แล้วเขาก็หันมาทางแอนดรูว์ “เรากลับบ้านกันเถอะ”

_____”ครับ ท่าน” แอนดรูว์กล่าว

- -> โปรดติดตามตอนต่อไป