[Science Fiction] The Bicentennial Man > บทที่ 2

The Bicentennial Man

-มนุษย์สองร้อยปี-

โดยไอแซ็ค อาซิม็อฟ

(Nebula Award, Best Novelette 1976)

"One robot's 200 year journey to become an ordinary man"

~บทที่ 2~

เมื่อแอนดรูว์ถูกสร้างขึ้นมาใหม่ๆ เขามีลักษณะเป็นหุ่นยนต์มากกว่าปัจจุบันนี้ ตอนนั้นเขาก็เหมือนกับหุ่นยนต์อื่นๆ ถูกออกแบบมาอย่างเรียบร้อยและทำงานได้ดีตามกำหนด

_____เขาทำงานบ้านได้ดีในยุคที่หุ่นยนต์ทำงานในบ้าน หรือหุ่นยนต์ในโลกนี้มีอยู่ไม่มากนัก

_____ในบ้านมีคนอยู่สี่คนคือ ท่าน คุณนาย คุณผู้หญิงและคุณหนู แน่ล่ะ....เขาทราบชื่อของทุกคน แต่เขาไม่เคยเรียกชื่อของแต่ละคนเลย คนที่เขาเรียกว่า ท่าน คือ เจอร์รัลด์ มาร์ติน

_____หมายเลขประจำตัวของเขาคือ เอ็นดีอาร์ (NDR) - ..... เขาลืมตัวเลขเสียแล้วเพราะมันเป็นเวลานานเต็มที ถ้าหากเขาอยากจะจำให้ได้ เขาก็จะไม่ลืมมันเลย แต่นี่เป็นเพราะว่าเขาไม่ต้องการจำ

_____คุณหนูเป็นคนแรกที่เรียกเขาว่าแอนดรูว์ เพราะเธอเรียกตัวอักษรประจำรหัสหมายเลขของเขาไม่ได้ และคนอื่นๆ ก็เลยเรียกตามเธอ

_____คุณหนู....เธอมีอายุยืนยาวถึงเก้าสิบปี และบัดนี้ได้สิ้นลมหายใจไปนานแล้ว เขาเคยพยายามจะเรียกเธอว่า “คุณนาย” ครั้งหนึ่ง แต่เธอไม่ยอม เธอจึงเป็น “คุณหนู” ตลอดมาจนกระทั่งถึงวันสุดท้ายของเธอ

_____แอนดรูว์ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อทำหน้าที่ของคนใช้ประจำตัว หรือหัวหน้าคนไข้ หรือแม้แต่คนใช้ประจำตัวคุณผู้หญิง นั่นเป็นยุคสมัยแห่งการทดลองสำหรับเขาและสำหรับหุ่นยนต์ทุกหนแห่ง ยกเว้นบรรดาหุ่นยนต์ในโรงงานอุตสาหกรรมหรือโรงงานทดลอง หรือสถานีนอกโลก

_____ครอบครัวตระกูลมาร์ตินรักเขามาก และครึ่งหนึ่งของเวลาทำงานของเขาต้องเสียไปเพราะคุณผู้หญิงและคุณหนูต้องการเล่นกับเขา

_____คุณผู้หญิงเป็นคนแรกที่เข้าใจว่าจะทำให้เขาเล่นกับเธอและน้องได้อย่างไร “เราสั่งให้เธอเล่นกับเรา และเธอต้องทำตามคำสั่ง”

_____”ผมเสียใจครับ คุณผู้หญิง ผมต้องทำตามคำสั่งของท่านที่สั่งไว้ก่อนครับ”

_____แต่เธอก็ว่า “คุณพ่อเพียงแต่พูดเป็นทำนองหวังว่าเธอจะดูแลความสะอาดให้เรียบร้อย นั่นมันไม่ใช่คำสั่งหรอก แต่ฉันต่างหากที่สั่งเธอแล้วตอนนี้”

_____ท่านก็ไม่ว่าอะไร....ท่านรักคุณผู้หญิงและคุณหนูมาก มากกว่าที่คุณนายรักเสียอีก และแอนดรูว์ก็รักเธอทั้งสองด้วย ความจริงแอนดรูว์ไม่เข้าใจคำว่ารักนักหรอก แต่เขาคิดว่าความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอทั้งสองนั้นคือสิ่งที่มนุษย์เรียกกันว่ารักละ

_____แอนดรูว์ได้แกะสลักจี้อันหนึ่งจากไม้ให้คุณหนู เธอเป็นคนสั่งให้เขาทำ ดูเหมือนว่าคุณผู้หญิงได้รับของขวัญวันเกิดเป็นจี้ทำด้วยงาช้างแกะสลักเป็นลวดลายสวยงาม คุณหนูอยากได้บ้าง เธอมีเพียงแค่ไม้ท่อนหนึ่งซึ่งเธอยื่นให้แอนดรูว์พร้อมด้วยมีดครัวเล็กๆ เล่มหนึ่ง

_____เพียงครู่เดียวเขาก็แกะจี้เสร็จ และคุณหนูก็ว่า “สวยจริงๆ แอนดรูว์ ฉันจะเอาไปให้คุณพ่อดู”

_____ท่านไม่ยอมเชื่อ “แมนดี้ ลูกไปเอาจี้อันนี้มาจากไหน ?” ท่านเรียกคุณหนูว่าแมนดี้ เมื่อคุณหนูยืนยันว่าเธอพูดความจริง ท่านก็หันไปทางแอนดรูว์ “เธอทำจี้นี้จริงๆ หรือ แอนดรูว์ ?”

_____”ครับ ท่าน”

_____”รวมทั้งแบบลวดลายด้วยหรือ ?”

_____”ครับ”

_____”เธอเอาตัวอย่างแบบลวดลายนี้มาจากไหน ?”

_____”มันเป็นลวดลายเชิงเรขาคณิตที่เข้ากันได้พอดีกับลักษณะลายไม้ครับท่าน”

_____วันต่อมาท่านก็นำไม้อีกท่อนหนึ่งมาให้แอนดรูว์ ขนาดใหญ่กว่าของคุณหนู และมีดไฟฟ้า “ทำอะไรก็ได้ตามใจของเธอ แอนดรูว์ จากไม้ท่อนนี้”

_____แอนดรูว์ทำตามคำสั่งต่อหน้าท่าน แล้วท่านก็มองดูผลงานของแอนดรูว์เป็นเวลานาน หลังจากนั้นแอนดรูว์ก็ไม่ต้องอยู่รับใช้ที่โต๊ะอาหารอีก เขาถูกสั่งให้อ่านหนังสือเกี่ยวกับการออกแบบเครื่องตกแต่งประจำบ้านแทน และเขาก็เรียนรู้วิธีการทำตู้และโต๊ะ

_____”นี่เป็นผลงานที่น่าทึ่งมาก แอนดรูว์” ท่านบอกกับเขา

_____”ผมเองก็ชอบทำของพวกนี้ครับท่าน” แอนดรูว์ยอมรับ

_____”ชอบงั้นรึ ?”

_____”มันทำให้วงจรสมองของผมไหลสะดวกขึ้นครับ ผมเคยได้ยินท่านใช้คำว่า “ชอบ” และความหมายของคำว่า “ชอบ” ของท่านก็ตรงกับความรู้สึกของผม ผมชอบทำงานแบบนี้ครับท่าน”

- -> โปรดติดตามตอนต่อไป