วงโคจรเข้าสู่สภาวะมีเสถียรภาพหรือยัง?
เข้าแล้ว . . .
อีกนานไหมจึงจะเริ่มต้นได้?
ไม่นานแล้ว . . .
คุณไปก่อนแล้วกัน แล้วฉันจะตามไป!!!
คุณคิดว่า . . . เรา . . . จะประสบความสำเร็จไหมกับดาวเคราะห์ดวงนี้?
ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน สิ่งเดียวที่เราทำได้ ก็คือพยายามเท่านั้น!!!
+บ็อบ บี้กำลังร้อง หน้าเล็กๆของเขาแดงก่ำ มือทั้ง 2 กำเป็นกำปั้นเกร็งแน่น ไม่สนใจหุ่นพี่เลี้ยงที่กำลังอุ้มเขา โยกตัวไปมาขณะร้องเพลงกล่อมเขาอยู่ . .
+เดนนิสันเดินตรงรี่เข้ามาอย่างรำคาญใจ ปิดสวิทช์หุ่นแม่เลี้ยง อุ้มทารกน้อยลูกชายของเขาขึ้น แล้วเดินตรงออกไปที่ระเบียงพลางมองหาภรรยาของเขา ซึ่งกำลังฝึกเล่นบอลแม่เหล็กอยู่กับหุ่นครูฝึกอย่างไม่พอใจ . .
+"บ็อบ บี้ร้องมาตั้งนานแล้ว ตั้งแต่บ่ายมานี่ยังไม่หยุดเลย" เดนนิสันพูดเสียงดังกับภรรยาของเขา "คุณทำอะไรสักอย่างให้เขาหยุดร้องซะทีจะได้มั๊ย"
+นางเดนนิสันพูดเสียงดังสวนกลับมาเช่นกัน "ก็ให้หุ่นแม่เลี้ยงดูเขาสิ"
+"ผมปิดหุ่นบ้านั่นไปแล้ว" เดนนิสันพูด "เพราะมันทำอะไรไม่ได้เลย คุณพาบ็อบบี้ไปขึ้นคอปเตอร์ทีสิ เขาชอบ จะได้หยุดร้องเสียที"
+"คุณ ก็พาเขาไปเองสิ" อลิซ เดนนิสันพูด "คุณไม่เห็นหรือไงว่าฉันกำลังฝึกลูกโต้กลับอยู่ คุณเองก็รู้นี่นะ ว่าฉันจะต้องลงแข่งอาทิตย์หน้า"
"คุณไม่สนใจลูกชายของคุณเลยใช่ไหม?"
+เธอไม่ตอบ กลับหันไปผงกหน้าให้สัญญาณกับหุ่นครูฝึก "ฉันพร้อมแล้ว" นางเดนนิสันร้องบอกหุ่นครูฝึก
+แผ่น แม่เหล็กพุ่งออกมาจากมือของหุ่นทันที อลิซ เดนนิสันยกมือข้างซ้ายที่สวมถุงมือป้องกันขึ้นสกัดแผ่นแม่เหล็กอย่างแคล่ว คล่อง จนแผ่นแม่เหล็กถูกดีดกลับออกไปจากมือของอลิซ เดนนิสัน
+"ดีมาก ครับ คุณเดนนิสสัน" หุ่นผู้ฝึกพูด . . ขณะนั้นเอง เดนนิสันก็เดินตรงเข้าไปหาหุ่นผู้ฝึกอย่างรวดเร็วด้วยอาการเกรี้ยวกราด เขายกไม้ถือโลหะขึ้นสุดแขน แล้วฟาดเปรี้ยงเข้าที่คอของหุ่นผู้ฝึก . .
+"ดี จริงนะ!!! คุณคงพอใจแล้วสิที่รัก" ภรรยาของเขาพูดเสียงดัง "หุ่นตัวนี้ราคาหนึ่งหมื่นห้าพันดอลลาร์ . . ฉันต้องไปซื้อตัวใหม่มาอีกตัวหนึ่ง"
+"ตามใจคุณ" เดนนิสันพูด "แต่ตอนนี้คุณพาบ็อบบี้ไปขึ้นคอปเตอร์ได้แล้ว ผมไม่อยากได้ยินเสียงของเขาอีก"
+นางเดนนิสันอุ้มบ็อบบี้ขึ้นอย่างไม่พอใจ บ็อบบี้ยังคงอ้าปากร้องอยู่ เธอก้าวเข้าไปในลิฟต์แล้วกดขึ้นไปยังชั้นดาดฟ้า
สตาร์ท เครื่องคอปเตอร์ขนาดครอบครัว วางบ็อบบี้ไว้ในคอปเตอร์ แล้วบังคับเครื่องให้บินขึ้นในอากาศ ใบพัดของคอปเตอร์หมุนคว้างสะท้อนแสงแดดเป็นประกายวาววับ
+เหนือน่าน ฟ้าเมืองชิคาโก้ที่ระดับความสูงห้าไมล์ อลิซ เดนนิสันเปิดสวิทช์เครื่องควบคุมการบินอัตโนมัติ เปิดประตูเครื่องคอปเตอร์ออก แล้วจับลูกชายของเธอยื่นออกไปนอกตัวเครื่อง . . ลมแรงพัดกรรโชกปะทะลูกชายและเธอเต็มที่
เธอยิ้มให้บ็อบบี้แล้วก็ปล่อยมือ
+ร่างของทารกน้อย บ็อบบี้ เดนนิสัน ตกละลิ่วลงสู่พื้นโลกเบื้องล่าง พร้อมกับเสียงที่ยังร้องอย่างไม่ยอมหยุด!!!
+"ผมเกลียดร้านหนังสือ" เดวิดโวย
+"เธอยังเป็นเด็กอยู่" ผู้ปกครองของเขาพูด "เมื่อโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ เธอก็จะรู้คุณค่าของหนังสือ"
+เดวิดอายุ 17 ปี เขาจำต้องยอมตามผู้ปกครองพาเขาเข้าไปในร้านหนังสืออย่างจนใจ . . .
+"ผมจะรับใช้อะไรได้ครับ?" ชายแก่ร่างสูงคนหนึ่งยิ้มให้เดวิดและผู้ปกครอง ชายแก่สวมเสื้อคลุมยาวสีเทาแบบเดียวกับผู้ทรงความรู้ทั้งหลาย
+"นี่คือเดวิด" ผู้ปกครองพูด "เขาอยากจะเช่าหนังสือที่นี่"
+ชายแก่ผงกหัว "แล้วเธอมีเรื่องที่อยากได้หรือยังล่ะ เดวิด?"
+"ผมไม่มี" เดวิดพูด "ให้ผู้ปกครองของผมเลือกแทนก็แล้วกัน"
+"ถ้าอย่างนั้น . . . " ชายแก่ยิ้มอีก "ผมจะช่วยแนะนำบางเรื่องที่น่าสนใจให้ดีไหมครับ?"
+"ดี" ผู้ปกครองตอบ
+ชายแก่ทำปากเม้ม "อืมม!! . . . เอาเรื่อง โมบี้ ดิกค์ ดีไหมครับ? เป็นเรื่องผจญภัยทะเลลึก แล้วก็ยังแทรกข้อปรัญชาดีดีเอาไว้ด้วย"
+"ผมเกลียดปลาวาฬ" เดวิดพูด "ผมไม่ชอบพวกสัตว์ทะเล"
+"อืมม!! ถ้าอย่างนั้น ผมขอแนะนำผ่านนายเมลวิน และนายเวิร์น ให้นำเรื่องตื่นเต้นสยองขวัญของไดแอน โธมัส ชื่อเรื่อง "ใต้ป่าน้ำนม" มาฝากคุณดีไหมครับ?"
+"ขอฟังสักหน่อยซิ" เดวิดพูด
+ชายแก่กดปุ่มปุ่มหนึ่งที่ผนังห้อง พลันนั้น ประตูเปิดออก แล้วร่างของชายคนหนึ่งเดินก้าวเข้ามาในห้อง หน้าเครียด คิ้วขมวด จมูกแดงและใหญ่ ผมเผ้ายุ่งเหยิง ชายผู้นั้นเดินตรงมายังคนทั้งสาม กล่าวด้วยวาจาเสียงดัง
+เขาพูดถึงเมืองเล็กๆเมืองหนึ่ง ห่างไกลจากทุกสิ่งทุกอย่าง ท้องฟ้ามืดมิดปราศจากดวงดาว เขาเล่าถึงป่าอาถรรพ์ที่เต็มไปด้วยความลึกลับดำมืด เวลาที่ผ่านไปอย่างเชื่องช้าเสมือนราวกับหยุดนิ่ง ความมืดมิดเหมือนอีกาสีดำ กับท้องทะเลที่บ้าคลั่ง พร้อมเรือหาปลาลำหนึ่งกำลังจะจม . . .
+"ไม่เอาแล้ว ผมไม่ชอบ" เดวิดขัดขึ้นมาตรงๆ "ส่งเขากลับไปเถอะ"
+"เอ้า ไปได้แล้ว คุณโธมัส" ชายชราพูด
+ชายหน้าเครียด คิ้วขมวด ผมยุ่ง หยุดเล่า หันหลังกลับทันที แล้วเดินหายกลับเข้าไปในประตู
+"ผมอยากได้เรื่องการล่าสัตว์แบบสมัยก่อน" เดวิดพูด "คุณมีไหม?"
+"มีซี่ เรามีมากทีเดียว ลองเรื่อง ป่าใหญ่ ดูสักหน่อยไหมละ?"
+"ใครเขียน?" เดวิดถาม
+"วิลเลี่ยม โฟล์กเนอร์ รับรองเลยว่าคุณจะต้องชอบเขาแน่ๆ"
+เดวิดยักไหล่ แล้วชายแก่ก็กดปุ่มที่ผนังห้องอีกปุ่มหนึ่ง ทันใดนั้นเอง ชายร่างสูง นัยน์ตาเศร้า ไว้หนวดแหลมเรียวเล็กก็เดินก้าวเข้ามาในห้อง
+เขาเริ่มต้นพูดช้าๆ น้ำเสียงเนิบๆ เขาเล่าถึงป่า แม่น้ำ และแผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์ที่ต้นฝ้ายงอกงามจนสูงใหญ่เท่ากับคนกำลังขี่ม้า . . .
+"ตกลง ผมเลือกเขา" เดวิดพูด
+"ตกลง" ผู้ปกครองของเดวิดเห็นชอบด้วย
+"วิเศษมาก" ชายแก่เจ้าของร้านพูด
+วิลเลี่ยม โฟล์กเนอร์ ยืนรออยู่อย่างเงียบๆ ขณะที่ใบยืมกำลังถูกเซ็นชื่อ แล้วเขาก็เดินออกไปจากร้านพร้อมกับเดวิดและผู้ปกครอง
+"มีเรื่องๆ หนึ่งในหนังสือของผม" วิลเลี่ยม โฟลคเนอร์พูดกับเดวิด "ชื่อเรื่อง หมี เธออยากฟังไหมละ?"
"อยากสิ . . ผมอยากฟังหมดทั้งเล่มเลย ถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับการล่าสัตว์"
+"เดวิดมีรสนิยมแปลกๆ เขาชอบฟังเรื่องเกี่ยวกับความตาย" ผู้ปกครองหันมาพูดกับโฟล์กเนอร์
+"ถ้าอย่างนั้น ผมจะเริ่มจากหน้าหนึ่งเลยนะ" ชายร่างสูงพูด ขณะที่ทั้ง 3 คนกำลังเดินข้ามทางแยก
+เดวิดเงยหน้าขึ้นมองดูตาเศร้าๆ ของโฟลก์เนอร์ และทันใดนั้นเอง รถยนต์คันหนึ่งก็พุ่งตรงเข้ามา . .
+เดวิดไม่ทันเห็น ผู้ปกครองร้องอย่างตกใจ คว้าเสื้อนอกของเด็กชายไว้หมายจะดึงเขากลับคืนมา แต่ช้าเกินไป . .
รถชนกับเดวิดเข้าอย่างจัง เขาขาดใจตายทันที . . .
+"จะส่งผมคืนกลับร้านไหมครับ?" วิลเลี่ยม โฟลก์เนอร์ถามด้วยแววตาเศร้าสร้อย . . .
Edited by rbgel, 14 December 2009 - 09:12 PM.