0
สัตว์ประหลาด เรื่องสั้นครับ แต่้งเอง
24 August 2010
สัตว์ประหลาด
เช้าวันเสาร์แสนสดใส แสงอาทิตย์แยงตาผมที่กำลังกินโจ๊กด้วยอารมณ์เสียเล็กๆ เพราะเมื่อคืนนอนดึกไปหน่อย ทั้งที่วันนี้เป็นวันเสาร์แต่ผมกลับถูกโทรเรียกตัวไปทำงานตั้งแต่เช้า เพราะมีงานด่วนเข้ามา
“โลมา เปิดเสียงทีวีเบาๆหน่อยลูก” เสียงเพลงเปิดตัวการ์ตูนดังสนั่นบ้าน โลมา ลูกชายตัวอ้วนของผมเองกำลังตั้งใจดูการ์ตูนอยู่ โดยไม่สนใจคำพูดผมเลย ผมเห็นภาพเจ้าโลมาแล้วก็นึกถึงตอนตัวเองยังเด็กๆ
พอวันศุกร์ก็ต้องรีบเข้านอนเพื่อจะตื่นมาตอนเช้าเพื่อดูการ์ตูนที่รอคอยระหว่างกำลังคิดเพลินๆอยู่นั้น “พ่อครับ” เจ้าโลมาตะโกน “ทำไมพวกสัตว์ประหลาดถึงชอบทำลายเมืองละครับ” ทำเอาผมตั้งตัวไม่ถูก
เด็กน้อยหันมาจ้องหน้าผมเขม็งเหมือนตำรวจเค้นความจริงจากผู้ร้าย “มันคงอารมณ์เสียเพราะตื่นเช้ามั้งลูก 55555 ” เจ้าโลมาทำหน้างงพร้อมหันไปดูการ์ตูนต่อ ผมคิดว่าเด็กตัวเล็ก 4-5 ขวบ
คงไม่เข้าใจว่าองค์กรลับได้สร้างสัตว์ประหลาดจากเทคโนโลยีจากต่างดาวเพื่อทำลายโลกหรอกครับ คำถามของเจ้าโลมาทำให้ผมต้องคิดต่อว่าทำไมสัตว์ประหลาดถึงต้องทำลายบ้านเมือง มันทำไปเพื่ออะไร
ตัวอย่าง เช่น ก็อดซิลล่า มันอาจแค่รู้สึกสับสนกับตัวเอง เมื่อก่อนเคยตัวเล็กๆอยู่ในหมู่เกาะห่างไกลผู้คนมีความสุขอยู่ดีๆ โดนกัมมันตภาพรังสีจนกลายพันธุ์ ไปไหนมาไหนก็กลายเป็นทำลายข้าวของชาวบ้านชาวเมืองไปโดยไม่รู้ตัว
แล้วมาถูกมนุษย์ทำร้ายอีกเลยสติแตกไปใหญ่ อีกตัวอย่างคือคิงคอง มนุษย์เป็นคนจับมันมาด้วยซ้ำ พอมันตกใจเพราะแฟลซของตากล้องนับร้อยในงานเปิดตัว จนมันป่วนไปทั่วเมือง ก็ฆ่ามันอย่างไร้ความปราณี แต่เท่าที่ดูๆมา
ไม่ว่าสัตว์ประหลาดตัวใหญ่โตขนาดไหน น่ากลัวหรือดุร้ายยังไง ก็ไม่มีตัวไหนสามารถกำจัดมนุษย์ได้ สัตว์ประหลาดทุกตัวต้องพ่ายแพ้ต่อมนุษย์ “สัตว์” ที่มีสติปัญญามากที่สุด หรือ !!! มนุษย์คือ “สัตว์ประหลาดที่น่ากลัวที่สุด”
เมื่อเทียบเรื่องเหตุผลของการทำลาย “สัตว์ประหลาด” แค่เอาชีวิตรอด หรือ หาอาหาร(คน) ซึ้งเป็นสิ่งจำเป็นต่อตัวมัน ผิดกับมนุษย์ที่ทำลายเพราะความเกลียด ความโลภ ความเห็นแก่ตัว ความต้องการที่ไม่วันสิ้นสุด
มนุษย์ถูกทำให้เชื่อว่าสัตว์ที่มีหน้าตาน่าเกลียดน่ากลัวเต็มไปด้วยความดุร้าย แต่มันก็ทำตามสัญชาติญาณของมันอย่างตรงไปตรงมา ซึ้งต่างจากมนุษย์ที่หน้าตาสวยงามที่เคลือบลงบนจิตใจที่ที่รุนแรงและสับสน
ไม่สามารถคาดเดา เต็มไปด้วย กิเลส ตัณหา ระหว่างที่ความคิดกำลังวิ่งไปมาเหมือนรถไฟฟ้า ตาผมก็เหลือบไปเห็นนาฬิกาบอกว่า 9.15 น. “เวรละ” ผมอุทานอย่างไม่ตั้งใจ ก็จะลุกไปหยิบกระเป๋าทำงานและกุญแจรถ
ระหว่างนั้นผมก็ได้ยินเสียงเจ้าโลมาตะโกนตามหลังมาว่า “พ่อๆ หนูอยากเป็นสัตว์ประหลาดบ้างจัง”
เช้าวันเสาร์แสนสดใส แสงอาทิตย์แยงตาผมที่กำลังกินโจ๊กด้วยอารมณ์เสียเล็กๆ เพราะเมื่อคืนนอนดึกไปหน่อย ทั้งที่วันนี้เป็นวันเสาร์แต่ผมกลับถูกโทรเรียกตัวไปทำงานตั้งแต่เช้า เพราะมีงานด่วนเข้ามา
“โลมา เปิดเสียงทีวีเบาๆหน่อยลูก” เสียงเพลงเปิดตัวการ์ตูนดังสนั่นบ้าน โลมา ลูกชายตัวอ้วนของผมเองกำลังตั้งใจดูการ์ตูนอยู่ โดยไม่สนใจคำพูดผมเลย ผมเห็นภาพเจ้าโลมาแล้วก็นึกถึงตอนตัวเองยังเด็กๆ
พอวันศุกร์ก็ต้องรีบเข้านอนเพื่อจะตื่นมาตอนเช้าเพื่อดูการ์ตูนที่รอคอยระหว่างกำลังคิดเพลินๆอยู่นั้น “พ่อครับ” เจ้าโลมาตะโกน “ทำไมพวกสัตว์ประหลาดถึงชอบทำลายเมืองละครับ” ทำเอาผมตั้งตัวไม่ถูก
เด็กน้อยหันมาจ้องหน้าผมเขม็งเหมือนตำรวจเค้นความจริงจากผู้ร้าย “มันคงอารมณ์เสียเพราะตื่นเช้ามั้งลูก 55555 ” เจ้าโลมาทำหน้างงพร้อมหันไปดูการ์ตูนต่อ ผมคิดว่าเด็กตัวเล็ก 4-5 ขวบ
คงไม่เข้าใจว่าองค์กรลับได้สร้างสัตว์ประหลาดจากเทคโนโลยีจากต่างดาวเพื่อทำลายโลกหรอกครับ คำถามของเจ้าโลมาทำให้ผมต้องคิดต่อว่าทำไมสัตว์ประหลาดถึงต้องทำลายบ้านเมือง มันทำไปเพื่ออะไร
ตัวอย่าง เช่น ก็อดซิลล่า มันอาจแค่รู้สึกสับสนกับตัวเอง เมื่อก่อนเคยตัวเล็กๆอยู่ในหมู่เกาะห่างไกลผู้คนมีความสุขอยู่ดีๆ โดนกัมมันตภาพรังสีจนกลายพันธุ์ ไปไหนมาไหนก็กลายเป็นทำลายข้าวของชาวบ้านชาวเมืองไปโดยไม่รู้ตัว
แล้วมาถูกมนุษย์ทำร้ายอีกเลยสติแตกไปใหญ่ อีกตัวอย่างคือคิงคอง มนุษย์เป็นคนจับมันมาด้วยซ้ำ พอมันตกใจเพราะแฟลซของตากล้องนับร้อยในงานเปิดตัว จนมันป่วนไปทั่วเมือง ก็ฆ่ามันอย่างไร้ความปราณี แต่เท่าที่ดูๆมา
ไม่ว่าสัตว์ประหลาดตัวใหญ่โตขนาดไหน น่ากลัวหรือดุร้ายยังไง ก็ไม่มีตัวไหนสามารถกำจัดมนุษย์ได้ สัตว์ประหลาดทุกตัวต้องพ่ายแพ้ต่อมนุษย์ “สัตว์” ที่มีสติปัญญามากที่สุด หรือ !!! มนุษย์คือ “สัตว์ประหลาดที่น่ากลัวที่สุด”
เมื่อเทียบเรื่องเหตุผลของการทำลาย “สัตว์ประหลาด” แค่เอาชีวิตรอด หรือ หาอาหาร(คน) ซึ้งเป็นสิ่งจำเป็นต่อตัวมัน ผิดกับมนุษย์ที่ทำลายเพราะความเกลียด ความโลภ ความเห็นแก่ตัว ความต้องการที่ไม่วันสิ้นสุด
มนุษย์ถูกทำให้เชื่อว่าสัตว์ที่มีหน้าตาน่าเกลียดน่ากลัวเต็มไปด้วยความดุร้าย แต่มันก็ทำตามสัญชาติญาณของมันอย่างตรงไปตรงมา ซึ้งต่างจากมนุษย์ที่หน้าตาสวยงามที่เคลือบลงบนจิตใจที่ที่รุนแรงและสับสน
ไม่สามารถคาดเดา เต็มไปด้วย กิเลส ตัณหา ระหว่างที่ความคิดกำลังวิ่งไปมาเหมือนรถไฟฟ้า ตาผมก็เหลือบไปเห็นนาฬิกาบอกว่า 9.15 น. “เวรละ” ผมอุทานอย่างไม่ตั้งใจ ก็จะลุกไปหยิบกระเป๋าทำงานและกุญแจรถ
ระหว่างนั้นผมก็ได้ยินเสียงเจ้าโลมาตะโกนตามหลังมาว่า “พ่อๆ หนูอยากเป็นสัตว์ประหลาดบ้างจัง”
