แฟนตาซี(ยังไม่มีชื่อเรื่อง)

น้องสาม

"เหลือเวลาอีกไม่นานแล้วละสิ"

เสียงที่เอ่ยขึ้นมาท่ามกลางความมืดมิด และหมู่ดาวดาราประดับฟ้ายามราตรี เจ้าของเสียงเป็นชายที่ไม่สามารถมองเห็นใบหน้าเนื่องมาจากความมืด แต่ที่แน่ใจได้อย่างหนึ่งคือ ข้างกายของชายคนนี้ยังมีคนอีกคนหนึ่งยืนอยู่ข้างๆ จากนั้นชายคนนั้นก็เดินไปข้างหน้าเล็กน้อยก่อนจะก้มมองลงไปยังหุบเขาเบื้องล่าง ที่มีแสงไฟสาดส่องอยู่รำไรและใกล้ๆกับแสงไฟมีต้นไม้ใหญ่ยืนตระหง่านล้ำราวกับจะพุ่งจรดกับฟ้าจากนั้นก็หันหน้ากลับมาพูดคนที่อยู่ใกล้ตัวเองว่า

"ไปกันเถอะ อย่าให้น้องสามต้องรอนานกว่านี้เลย"

พูดจบชายคนดังกล่าวก็กระโดดหน้าผาลงไป ตามด้วยคนที่ชายคนนั้นพูดด้วยราวกับว่าการกระโดดลงหน้าผาเป็นเรื่องที่ง่ายดาย ไม่สิจะเรียกว่ากระโดดลงมาก็ไม่ถูก เพราะดูจากลักษณะแล้วเหมือนกับว่าทั้งสองคนลอยตัวลงมามากกว่า ทันทีที่เท้าแตะพื้นชายที่เป็นเจ้าของเสียงก็เดินนำหน้าตามมาด้วยคนอีกคนหนึ่ง บุคคลทั้งสองดังกล่าวเดินไปข้างหน้าราวกับว่าความมืดมิดไม่มีผลต่อคนทั้งสองแม้แต่น้อย แม้ว่าข้างกายที่บุคคลทั้งสองผ่านไปจะมีกิ่งไม้ พุ่มไม้ รึว่าก้อนหินรึว่าหลุมบ่อ ก็ไม่เป็นอุปสรรค์ต่อคนทั้งสองแต่อย่างไร เหมือนกับว่าทั้งสองมีเป้าหมายที่ต้องการจะไปให้ถึง หลังจากที่ทั้งสองคนเดินมาได้สักพักใหญ่ ชายคนเดินนำหน้าก็หยุดลงพร้อมกับพูดรำพึงรำพันขึ้นมาว่า

"ต่อให้รู้การมาของเราแล้วจะทำอะไรได้ ยังคงได้แต่ปล่อยให้เราเหล่า...???...ทำตามอำเภอใจจริงไหมน้องสาม"

ปลายเสียงของคำถามชายคนนั้นมองไปยังคนซึ่งยืนนิ่งหลังตนเอง สิ้นเสียงรำพึงรำพัน ชายเจ้าของเสียงก็เดินต่อไปข้างหน้าโดยที่มีอีกคนเดินตามมา ไม่เอ่ยปากตอบคำพูดแต่อย่างไร

ยิ่งเดินไปข้างหน้ามากเท่าไหร่ คนทั้งสองคนก็ยิ่งใกล้กับต้นไม้ใหญ่มากขึ้นเท่านั้น ต้นไม้ที่ที่ดูสูงใหญ่เมื่อมองลงมาจากหน้าผา กลับยิ่งดูสูงใหญ่และแผ่กิ่งก้านปกคลุมไปทั่ว ราวกับจะปกคลุมทั่วท้องฟ้าปิดบังผืนโลกา ยิ่งก้าวเท้าไปข้างหน้ากองไฟที่ดูเล็กก็ยิ่งขยายใหญ่มากขึ้นเท่านั้น จากที่ทางเดินเป็นพุ่มไม้ระเกะระกะ ก็เริ่มปรากฎทางเดินที่ทอดยาวเข้าไปหากองไฟกับต้นไม้ใหญ่ต้นนั้น ทั้งสองคนเดินตามทางเดินไปยังกองไฟและต้นไม้ใหญ่ ตามทางเดินทั้งสองข้างทางมีแนวรั้วไล่ตามทางเดินมุ่งตรงไปยังเป้าหมายของคนทั้งสองซึ่งน่าจะเป็นต้นไม้ใหญ่ต้นนั้น และเริ่มที่จะมีแสงไฟสาดส่องช่วยในการมองเห็นมากขึ้นแต่ถึงจะมีแสงไฟช่วยในการมองก็ยังไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของคนทั้งสอง ซึ่งอยู่ภายใต้ฮูดสีคำสนิทปกปิดใบหน้าจนมืดมิด เพียงเห็นว่าคนทั้งสองใส่ชุดคลุมสีดำยาวทั้งตัว ชายคนนำหน้านั้นดูสูงกว่าคนซึ่งเดินตามมาประมาณ1ฟุตได้ เมื่อเดินไปจนสุดทางเดินทั้งสองคนก็พบกับรั้วสีแดงเพลิงล้อมรอบต้นไม้ใหญ่ กองไฟที่จุดอยู่สองฟากฝั่ง บนต้นไม้ใหญ่ต้นนั้นมีอักขระแปลกประหลาดเขียนอยู่รอบๆต้นไม้นั้น ชายคนเดินนำหน้าเงยหน้าเล็กน้อยมองไปที่ต้นไม้ใหญ่และอักขระประหลาดเหล่านั้นพร้อมกับพูดขึ้นมาว่า

"น้องสามลำบากเจ้าจริงๆ หากไม่เพราะอักขระเหล่านั้นพี่คงตามตัวเจ้าเจอเร็วกว่านี้"

น้ำเสียงเต็มไปด้วยความห่วงใย พูดจบชายที่พูดก็ยกมือขวาที่ขาวนวลขึ้นพร้อมกับพึมพำ โดยที่มีคนที่เดินตามมายืนนิ่งราวกับรูปสลัก ขณะที่ชายคนนั้นพึมพำอยู่ตลอดเวลา มือขวาของชายคนนั้นก็เริ่มที่จะปรากฎแสงสีแดงเพลิงเป็นวงๆแล้ววงเล่าขยายวงขึ้นเรื่อยๆ แต่ก่อนที่วงเหล่านั้นจะขยายตัวมากขึ้น ก็มีบางอย่างพุ่งเข้ายังใจกลางฝ่ามือของชายคนนั้น กระทบกันทำให้เกิดแสงสีแดงแวบเป็นประกายขึ้นมาก่อนที่วงเหล่านั้นจะหายไป และของที่พุ่งมานั้นก็กระเด็นไปอีกทาง ชายคนนั้นชักมือกลับมาก่อนจะหันมองไปยังทางที่สิ่งของที่พุ่งมาแล้วพูดว่า

"ในเมื่อมาแล้วก็ออกมาเถอะ อย่าทำให้เราและน้องสามต้องเสียเวลาไปมากกว่านี้"

สิ้นสุดคำพูดก็ปรากฎคนจำนวนหลายคนโผล่ออกมาจากป่าไม้โดยรอบทั้งชายและหญิงไม่ว่าจะหนุ่มรึแก่ แต่ละคนล้วนแต่งกายแปลกประหลาด ชายคนนั้นมองไปยังคนจำนวนมากที่ออกมาก่อนที่จะยกมือทั้งสองข้างมาบนหัวแล้วเลิกฮูดที่ปกปิดบนใบหน้าตนไว้ เมื่อฮูดดังกล่าวถูกเอาลงก็เผยให้เห็นใบหน้าของชายดังกล่าวที่ดูธรรมดา ผิวกายที่ขาวเหมือนกับคนทั่วไปผมที่ยาวดำลงมาถึงกลางหลังปลิวไสวตามสายลัมที่พัด อายุที่ไม่อาจคำนวนได้ แต่ที่โดดเด่นจะเป็นที่สังเกตุได้ชัดก็คือดวงตาซึ่งสมควรจะมีแก้าตาดำเหมือนคนทั่วไป แต่แก้วตาดำของชายดังกล่าวกับเป็นสีเงินๆที่แวววาวส่องประกายราวกับอัญมณี ไม่มีสีอื่นแม้แต่น้อยในดวงตาคู่นั้นนอกจากสีเงินซึ่งมาแทนแก้วตาดำ

คนจำนวนมากเหล่านั้นที่ออกมาแยกตัวออกเป็นทาง ก่อนที่จะมีชายกลางคนซึ่งดูเหมือนกับว่าเป็นหัวหน้าของคนเหล่านี้ ก้าวออกมาพร้อมกับพูดจาภาษาแปลกประหลาดใส่และชี้มายังชายมีดวงตาสีเงิน ชายที่มีดวงตาสีเงินได้ยินภาษาที่ตนเองไม่เข้าใจก็หันหน้าไปยังคนซึ่งตามตนเองมาโดยตลอดก่อนจะเอ่ยปากว่า

"น้องสามช่วยพี่รองหน่อยละกัน"

น้องสามของชายตาสีเงินคืออะไรรึใครกันแน่ แต่ที่แน่ใจคือคนที่ชายตาสีเงินพูดด้วยได้ยินดังนั้นก็กางมือทั้งสองแล้วยื่นไปยังคนจำนวนมากเหล่านั้นพร้อมกับเอ่ยปากเป็นครั้งแรกนับแต่ลงมาจากหน้าผา เป็นเสียงที่เรียบง่าย เสียงที่ไม่สามารถฟังออกได้ว่าเสียงนั้นเป็นชายรึหญิงกันแน่ พูดออกมาว่า

"ด้วยนามแห่งข้า จงดลบันดาลตามความต้องการในบัดดล"

สิ้นเสียงดังกล่าวพลันมีวงแหวนไม่สิสมควรบอกว่าวงเวทย์สีขาวขนาดกลางปรากฎออกมา ฉายไปยังคนเหล่านั้นพร้อมกับแสงสีขาวสาดพุ่งออกมาจากวงเวทย์อาบไล้ไปทั่วบริเวณ จากนั้นแสงสีขาวกับวงเวทย์ดังกล่าวก็หายไปพร้อมๆกัน ทิ้งเพียงสีหน้าที่แตกตื่นตกใจของคนเหล่านั้น ก่อนที่คนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าของชายคนนั้นพูดออกมา ซึ่งคราวนี้กับพูดภาษาที่เข้าใจกันทั้งสองฝ่ายว่า

"แกทำอะไรกับพวกเรา"

หลังพูดจบใบหน้าของความสงสัยแผ่ปกคลุมทุกคนจะยกเว้นก็มีเพียงคนเเดียวท่านั้น ก็คือชายที่มีดวงตาสีเงินซึ่งมีรอยยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยเมื่อเห็นอาการตกใจและความสงสัยดังกล่าว ก่อนที่จะพูดว่า

"จะตกใจไปทำไมข้าแค่ทำให้พวกเจ้าพูดภาษาที่พวกข้าเข้าใจและเจ้าเข้าใจในสิ่งที่ข้าพูดก็เท่านั้นเอง อย่าบอกนะว่าคนซึ่งคอยดูแลต้นไม้ใหญ่ ไม่สิไม่ใช่ต้นไม่ใหญ่แต่สมควรเรียกว่า ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ ต้นนี้จะไม่รู้ถึงเรื่องเหล่านี้ด้วย ช่างน่าขำซะจริง"

ชายคนที่เป็นหัวหน้าจากหน้าตาที่ตกใจในตอนแรกกลับดูสงบเยือกเย็นลงในพริบตา ไม่สิไม่เพียงแต่ชายคนนี้แต่เหมือนกับว่าทุกคนเลยด้วยซ้ำที่ใบหน้าดูสงบราวกับว่าคำพูดของชายตาสีเงินเป็นเรื่องจริง ชายคนที่เป็นหัวหน้ายกมือกอดอกก่อนจะพูดด้วยเสียงที่ดูธรรมดาๆว่า

"ใช่แล้วพวกเราหล่าผู้พิทักษ์ต้นไม้ศักดิ์สิทธิรู้ถึงความสามารถของพวกเจ้า เพียงแต่พวกเราเพียงแต่อยากรู้ว่าเรื่องเหล่าที่สืบทอดกันมาตั้งแต่เมื่อครั้งบรรพกาลเป็นความจริงหรือไม่ แต่ตอนนี้พวกเราพอจะเริ่มเชื่อมาบ้างแล้วว่าเรื่องเหล่านั้นสมควรที่จะเป็นความจริงอยู่บ้าง แต่จะให้เชื่อไปทั้งหมดคงยาก จะให้พวกเราเชื่อเรื่องเหล่านั้นได้ไง เชื่อในเรื่องที่พวกเจ้าคือ...."

ฟิ้วววว---- ยังไม่ทันที่จะชายคนที่เป็นหัวหน้าจะพูดจบ ลูกศรสีแดงเพลิงดอกหนึ่งก็แหวกอากาศพุ่งตรงมายังชายที่เอ่ยปากพูดด้วยความเร็ว ขัดจังหวะการพูดของชายคนที่เป็นหัวหน้านั้นซะก่อน ชายคนที่หัวหน้ายังไม่ทันที่จะได้ทำอะไร ก็มีคนสี่คนดีดตัวมาจากด้านหลังแล้วซัดพลังซึ่งดูเหมือนลูกไฟใส่ลูกศรสีแดงเพลิงดังกล่าว เสียงดังเปรี้ยง!!!ดังขึ้นเมื่อลูกไฟสีลูกและลูกศรสีแดงเพลิงกระทบกัน ก่อนที่ทั้งลูกไฟและลูกศรจะหายไป ทิ้งไว้เพียงหลุมที่บุ๋มลงไปเล็กน้อยอันเนื่องมาจากเหตุดังกล่าว คนสีคนที่ยิงลูกไฟทิ้งตัวลงมายังด้านหลังของชายที่เป็นหัวหน้าก่อนที่จะยืนนิ่งไม่ไหวติง แล้วมองไปยังคนซึ่งเป็นคนยิงลูกศรสีแดงเพลิงนั้นออกมา

คนที่ยิงลูกศรสีแดงเพลิงไม่ใช่ใครอื่น คือคนที่ฃายตาสีเงินเรียกว่าน้องสามผู้เป็นคนร่ายวงเวทย์สีขาวซึ่งยืนยื่นมือขวาออกมาทางที่หัวหน้าและคนทั้งสียืนอยู่ แต่ที่ทำเอาแปลกใจมากกว่านั้นอยู่ที่ในมือของน้องสามกับไม่มีคันธนูแต่อย่างไร มีเพียงลูกศรสีแดงเพลิงที่โผล่ออกมาจากใจกลางฝ่ามือเพียงหัวลูกศรเท่านั้น ชายตาสีเงินเห็นสีหน้าที่ตกคะลึงของคนทั้งห้าก็ยิ้มอย่างเหยียดหยามก่อนที่จะพูดจาดูถูกออกมาว่า

"หุบปาก!!!!พวกเจ้าเหล่ามนุษย์ไม่มีสิทธิเอ่ยนามของพวกข้าหลังจากผ่านเหตุการณ์ครั้งนั้น แต่ที่น่าขำสิ้นดีคือนี่รึฝีมือของผู้ที่คอยพิทักษ์ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ ลำพังแค่ลูกศรที่น้องสามยิงออกมาเพียงดอกเดียวยังต้องใช้คนถึงสีคนในการรับมือ หากว่าพวกเจ้าเหล่าผู้ที่อ้างว่าตนเองคือผู้พิทักษ์มีฝีมือเท่านี้ก็กลับไปเถอะ อย่าได้มาตายเปล่าเลย ฮะ ฮะ"

ชายตาสีเงินพูดจบก็ไม่สนใจผู้คนเหล่านั้น พลางหันหน้าไปมองน้องสามผู้ใช้ลูกศรสีแดงเพลิง แล้วพูดว่า

"ที่เหลือฝากน้องสามจัดการให้พี่รองหน่อยละกัน ตอนนี้พี่รองขอตัวไปช่วยน้องสามก่อน"

ชายตาสีเงินพูดจบก็หันหน้าไปทางต้นไม้ใหญ่ที่ล้อมรอบไปด้วยอักขระประหลาดรอบต้น โดยที่ไม่มีท่าทีสนใจกับคนที่เรียกตนเองว่าผู้พิทักษ์เหมือนกับว่าคนเหล่านั้นไม่ได้มีตัวตนอยู่ตรงนั้นแม้แต่น้อย ท่าทีของชายตาสีเงินเหมือนเป็นการดูถูก คนที่เป็นหัวหน้าเห็นดังนั้นก็ตะโกนใส่ว่า

"อย่ามาดูถูกพวกเรานะ พวกเราไม่ได้ไร้ฝีมือ คอยดูว่าข้าจะจัดการเจ้าจนตาย พวกเราลงมือเถอะอย่าเสียเวลาอีกเลย"

พูดจบคนที่เป็นหัวหน้าก็โบกมือเป็นสัญญาณ สีคนที่ด้านหลังเห็นดังนั้นก็พุ่งตัวเข้าหาชายตาสีเงิน แต่ไม่ทันจะถึงตัวชายตาสีเงินก็ต้องซะงักหยุดลง เพราะน้องสามผู้เป็นเจ้าของลูกศรสีแดงเพลิงก็มายืนขวางพร้อมกับกางมือแล้วยื่นออกไปหาคนทั้งสี่แล้วร่ายเวทย์ออกมาว่า

"ด้วยนามแห่งข้า ลูกศรแห่งโลกันตร์จงมา"

เมื่อน้องสามพูดจบลูกศรสีแดงเพลิงก็พุ่งออกมาจากใจกลางฝ่ามือ เพียงแต่คราวนี้ไม่ได้มีเพียงดอกเดียวเหมือนคราวที่แล้ว กลับออกมาเป็นจำนวนมากพุ่งเข้าหาคนทั้งสี่ ในขณะที่คนทั้งสี่เห็นว่าลูกศรแห่งโลกันตร์จำนวนมากพุ่งเข้ามาตนเองด้วยความเร็ว คนทั้งสีก็พากันยกมือทั้งสองหันฝ่ามือเข้าหากันกลางอกของตนเองแล้ว ตะโกนออกมาพร้อมกันว่า

"บาเรีย----"

ตูม ตูม ตูมๆๆเสียงระเบิดดังกึกก้องติดต่อกัน อันเนื่องมาจากลูกศรแห่งโลกันตร์ปะทะเข้ากับบาเรียที่คนทั้งสี่สร้างขึ้นมาเพื่อคุ้มครองคนทั้งสี่ และไม่มีที่ท่าว่าศรแห่งโลกันตร์จะหยุดแต่อย่างไรและบาเรียของคนทั้งสี่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะแตกกระจายรึว่าอ่อนแรงลงจนหายไป ลูกศรยังคงพุ่งเข้ากระแทกกับบาเรียตลอดเวลาประกายไฟจากการปะทะสาดพุ่งไปทั่วทุกทิศทาง ชายตาสีเงินกับไม่ให้ความสนใจการต่อสู้ทางด้านนี้แม้แต่น้อย ยังคงมองไปที่ต้นไม้ใหญ่และอักขระที่พันอยู่รอบต้นไม้ ก่อนจะยืนมือทั้งสองไปที่ต้นไม้แล้วพึมพำปากตลอดเวลา ส่วนชายที่เป็นหัวหน้าเหล่าผู้พิทักษ์เห็นคนทั้งสี่ได้แต่ป้องกันตัวเองโดยไม่สามารถทำอย่างอื่นได้เลย จึงพุ่งตัวเข้าหาน้องสามพร้อมกับชกหมัดเข้าที่ใบหน้า ผัวะ-เมื่อหมัดของหัวหน้าผู้พิทักษ์ซัดเข้าที่ใบหน้าของน้องสาม ทำเอาน้องสามกระเด็นไปอีกทางและช่วยคนทั้งสี่ไว้ แล้วจึงพูดกับคนทั้งสี่ด้วยความไม่พอใจว่า

"อย่าทำให้พวกเราเหล่าผู้พิทักษ์อับอายขายหน้าเป็นอันขาด คนที่เรียกว่าน้องสามนั้นข้าจะให้พวกเจ้าทั้งสี่จัดการอีกครั้ง ส่วนเจ้าตาสีเงินนั้นข้าจะเป็นคนจัดการเอง"

คนทั้งสี่ได้ยินหัวหน้าตนเองสั่งดังนั้นก็ได้แต่พยักหน้ารับคำสั่ง จากนั้นก็เอื้อมมือไปด้านหลังพร้อมกับชักอาวุธที่ดูเหมือนมีดเล่มเล็กออกมาแล้วก็พุ่งเข้าหาน้องสามตามคำสั่งของหัวหน้าตนเอง ส่วนน้องสามแม้จะโดนชกเข้าที่ใบหน้าอย่างจังกลับดูดหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแถมกับปล่อยให้คนทั้งสี่พุ่งเข้ามาหาตนเองโดยไม่แม้จะยิงศรโลกันตร์ออกมาเหมือนเคย เมื่อคนทั้งสี่พุ่งเข้ามาใกล้ตนเองแล้วตนเองจึงพูดออกมาว่า

"จงออกมาศรแห่งวารี"

พลันปรากฎลูกศรสีฟ้าราวกับสีของน้ำทะเลพุ่งออกมาจากกลางฝ่ามือยืนออกมาจนสุด จากนั้นน้องสามก็กำศรแห่งวารีนั้นไว้แล้วพุ่งเข้าหาคนทั้งสี่ พร้อมกับใช้ศรแห่งวารีเข้าปะทะกับมีดของสองคนแรกก่อนจะกระโดดพุ่งตัวขึ้นด้านบนเพื่อหลบมีดของสองคนที่ตามมาทีหลังคนทั้งสีเห็นดังนั้นก็ยิงลูกไฟไปที่น้องสามก่อนจะพุ่งตัวตามไปติดๆ น้องสามเห็นลูกไฟสี่ลูกพุ่งเข้ามาหาตนเอง ก็เขวี้ยงศรแห่งวารีเข้าปะทะกับลูกไฟทั้งสีลูก ตูมๆ ตูมๆ ลูกไฟทั้งสี่หายไปหลังจากปะทะกับศรแห่งวารีก่อนที่น้องสามจะรับศรแห่งวารีมาไว้ในมือก็พร้อมกับที่คนทั้งสี่พุ่งเข้ามาหาน้องสาม แล้วล้อมน้องสามไว้ทั้งสีด้านก่อนจะยืนมือไปยังน้องสามแล้วเอ่ยปากว่า

"สายฟ้าฟาด"

สายฟ้าสายหนึ่งพันโผล่มาผ่าลงไปยังที่น้องสาม โดยที่น้องสามทำได้แต่เพียงแค่เงยหน้ามองสายฟ้าพุ่งและผ่าเข้ามาที่ตนเอง เปรี้ยง!!!เสียงฟ้าผ่าดังกึก้องไปทั่วบริเวณนั้นแสงสีขาวสาดเปล่งประกายไปทั่ว หัวหน้าผู้พิทักษ์เงยหน้ามองการต่อสู้เมื่อเห็นดังนั้นก็ยิ้มอย่างพอใจก่อนจะหันไปทางชายตาสีเงินแล้วพูดจาว่า

"ดูแล้วน้องสามของเจ้าคงจะไม่เท่าไหร่ เห็นทีคงจะไม่รอดแล้วต่อไปก็ตาเจ้าแล้ว ย้ากกกกกก"

หัวหน้าผู้พิทักษ์พุ่งเข้าหาชายตาสีเงินพร้อมกับเสียงตะโกนออกมา เมื่อใกล้ชายตาสีเงินก็พุ่งหมัดชกเข้าที่หลังของชายตาสีเงิน เคร้ง!!!!แต่แทนที่หมัดของหัวหน้าผู้พิทักษ์จะโดนแผ่นหลังของชายตาสีเงิน แต่สัมผัสของหมัดที่ปะทะนั้นไม่ใช่แผ่นหลังกับเป็นดาบเล่มหนึ่ง ดาบที่ก่อนหน้านี่ไม่มีวี่แววมาก่อนว่าชายตาสีเงินจะติดตัวไว้ตอนไหน ยังนำมาซึ่งความตกใจบนใบหน้าให้กับหัวหน้าผู้พิทักษ์ แต่กับไม่มีการตอบโต้ของชายตาสีเงินเห็นดังนั้นแม้หัวหน้าผู้พิทักษ์จะตกใจก็ยังคงปล่อยหมัดนับไม่ถ้วนระดมเข้าใส่ชายตาสีเงิน แต่น่าเสียดายไม่ว่าจะระดมมากมายขนาดไหน แต่ที่หมัดชกโดนเป็นเพียงดาบเล่มเดิมเล่นเดียวเท่านั้นเอง

หัวหน้าผู้พิทักษ์เห็นว่าตนเองไม่สามารถทำอะไรชายตาสีเงินได้เลยจึงกระโดดตัวออกมาห่างจากชายตาสีเงิน แต่ใบหน้าดวงตาก็ยังคงมีความตกใจปนเหลือเชื่อฉายอยู่ เมื่อก้มมองไปยังหมัดของตัวเองก็เห็นแต่หมัดที่แดงก่ำไปทั่วทั้งสองข้าง จากนั้นหัวหน้าผู้พิทักษ์ก็มองไปยังชายตาสีเงินซึ่งยังคงยืนมือทั้งสองข้างไปยังต้นไม้ใหญ่ราวกับว่าไม่ได้เกิดอะไรขึ้นเมื่อกี้เลย จากนั้นหัวหน้าผู้พิทักษ์ก็เห็นวงเวทย์สีแดงเพลิงวงใหญ่วงหนึ่งปรากฎขึ้นกลางระหว่างชายตาสีเงินกับต้นไม้ใหญ่ พร้อมกันนั้นยังได้ยินชายตาสีเงินท่องออกมาว่า

"พลังแห่งข้า ข้าขอบัญชา สลายยยย-----"

สุดคำพูดวงเวทย์สีแดงเพลิงก็เกิดปฏิกิริยาตอบรับที่แปลกประหลาด โดยนอกจากจะมีตัววงเวทย์แล้วภายในวงเวทย์ยังเพิ่มวงเวทย์จำนวนสี่วงขึ้นมา และภายในวงเวทย์ก็มีอักขระแปลกประหลาด วงเวทย์ทั้งห้าวงต่างหมุนวงและยิ่งหมุมวนเร็วขึ้นมาเรื่อยๆ ยิ่งเร็วขึ้นตัวอักษรที่อยู่ภายในวงเวทย์เหล่านั้นก็แจ่มชัดมาขึ้นอีก ราวกับว่าจะมีชีวิตและพุ่งออกจากวงเวทย์ก็ไม่ปาน วิ้งๆๆ หัวหน้าผู้พิทักษ์เห็นวงเวทย์ดังกล่าวแล้วก็รู้ว่าตนเองไม่มีเวลาเหลืออีกไม่มากแล้วที่จะขัดขวางและทำลายวงเวทย์นั้น จึงยืนแขนทั้งสองข้างออกไปแล้วตะโกนด้วยเสียงอันดังว่า

"มหาเทพผู้สถิตย์ ณ ชั้นฟ้า โปรดมอบพลังแก่ข้าผู้รับใช้"