2
This topic is locked
Moderator
?
ตัวผมเองมีโอกาสได้เดินทางต่างประเทศบ่อย เพราะว่าตัวงานครับ แม้ว่าที่ๆไป จะมีไม่กี่ที่ แต่ก็โชคดีว่าได้ไปอเมริกา ซึ่งทุกครั้งที่ไป ผมสามารถที่จะหิ้วของกลับมาทำกำไรเล็กๆ น้อยๆ ได้ (อย่างช่วงที่ผ่านมา ก็ได้ค่าน้ำร้อนน้ำชาจากไอโฟนนี่แหล่ะครับ) จนวันนึง เรื่องก็เกิดขึ้น
ผมรีบไปยังสนามบิน เพื่อไปยังฟิลาเดลเฟีย (เมืองในรัฐเพนซิลวาเนีย) เนื่องด้วยตั๋วที่ได้ เป็นรอบเช้า คนอย่างผมซึ่งนอนดึกเป็นนิจเลยตื่นมาค่อนข้างจะใกล้กับเวลา ต้องรีบมากๆ แต่โชคยังดี ที่เช็คอินได้ทัน แม้ว่าจะต้องวิ่งหน้าตาตื่นไปหน่อยก็ตาม
เมื่อขึ้นมาถึงบนเครื่องแล้ว ผมก็เดินไปยังที่นั่ง ตามที่ระบุไว้บนตั๋ว เนื่องด้วยความที่บินบ่อย เลยสามารถหาที่นั่งได้โดยไม่ยากนัก จากที่มองบนตั๋ว ผมได้ที่นั่งที่ติดหน้าต่าง สำหรับคนที่ไม่ค่อยจะได้บิน ติดหน้าต่างอาจจะเป็นอะไรที่ทำให้รู้สึกตื่นเต้นไปกับการบิน แต่ตัวผมเฉยๆ เนื่องจากเดือนนึง จะมีบินอย่างน้อยสองครั้ง ผมชอบที่จะนั่งริมทางเดินมากกว่า เนื่องจากเป็นคนเข้าห้องน้ำบ่อย
"ขอโทษครับ ที่นั่งผมอยู่ด้านใน" ผมพูดกับผู้หญิงคนนึง ซึ่งนั่งอยู่ที่นั่งติดกับผม เธอสวมหมวกไหมพรม กับแว่นตาสีดำ พร้อมด้วยผ้าพันคอ ผมพอจะสังเกตจากผิวที่ลอดออกมาได้
ว่า มันขาวมากๆ
"เชิญค่ะ" เธอลุกขึ้นมา เพื่อให้ผมเดินเข้าไปได้สะดวก ผมเดินเข้าไป หลังจากที่เก็บของเสร็จแล้ว นั่นปะไร เสียงหวานจัง
"ขอบคุณครับ" ผมขอบคุณเธอ หลังจากที่นั่งลงบนที่นั่งของตัวเองแล้ว
ก่อนที่เครื่องบินจะออก เธอหันหน้ามาหาผมพร้อมกับพูดให้ผมปิดโทรศัพท์ด้วย ซึ่งผมเองก็ลืม เนื่องจากความที่ตัวเองมาช้า ผมเลยขอบคุณเธออีกรอบ ก่อนที่เครื่องบินจะออกตัว เมื่อเครื่องบินออกได้สักพัก ปรับเพดานบินได้แล้ว ผมเลยหาเรื่องคุยกับเธอ
"ไม่ร้อนเหรอครับ" ผมถาม เพราะในหน้าของเธอ เริ่มมีเหงื่อให้เห็น
"ก็นิดหน่อยค่ะ"
"จริงๆ ถ้าเกิดไม่ว่าอะไร ผมแนะนำว่าถอดหมวกกับผ้าพันคอออกก่อนก็ดีครับ เพราะบริเวณนี้ อากาศไม่หนาว ตอนที่เราไปต่อเครื่อง อากาศก็ยังไม่หนาวเช่นกันครับ"
"จริงเหรอคะ ที่บ้านเขาให้ใส่มาอ่ะค่ะ" เธอพูด พร้อมกับยิ้มอายๆ
"ไม่ค่อยได้เดินทางใช่ไหมครับ"
"แฮะๆ ไม่อยากบอกเลยค่ะ ว่านี่เป็นครั้งแรก" เธอพูดพลาง พร้อมกับถอดหมวกไหมพรม และผ้าพันคอออก
"มิน่าล่ะครับ" ผมยิ้มให้เธอ
"แล้วแว่นต้องถอดออกไหมคะ" เธอถามยิ้มๆ
"อันนี้ก็แล้วแต่ละกันครับ" ผมตอบ แต่ในใจก็คิดว่าอยากจะให้เธอถอดแว่นกันแดดเหมือนกัน จากรูปหน้าที่ผมเห็น เธอเป็นคนที่มีรูปหน้าสวยมากๆ
"ค่ะ" เธอพูดพลางถอดแว่นกันแดดออก เผยให้เห็นใบหน้าเรียวรูปไข่สวยหวาน ตากลมโต ปากนิดจมูกหน่อยเข้ากับรูปหน้า ผมดำขลับช่างตัดกับผิวขาวๆ ของเธอได้ดีจริงๆ
"ผมชื่อเบียครับ" ผมแนะนำตัวเอง เพื่อไม่ให้บทสนทนาขาดลง
"หวานค่ะ" เธอตอบมา
"เดินทางเพราะเรื่องงานเหรอครับ"
"ค่ะ ไปประชุมงาน แล้วของคุณล่ะคะ"
"ผมต้องไปตรวจงานที่สาขาทางโน้นครับ เลยมีโอกาสได้บินบ่อยหน่อย"
"แหม มิน่าล่ะ ดูเชี่ยวๆ พิกล ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ"
"เช่นกันครับ"
หลังจากนั้น เราก็คุยกันในเรื่องสัพเพเหระ จนต่างคนต่างหมดเรื่องคุย เลยแยกกันทำกิจกรรมของตัวเอง ผมนั่งดูรายงานการประชุม ในขณะที่เธออ่านกำหนดการที่ต้องไปทำ
ตอนที่สอง ค่ำคืนบนเครื่องบิน
จุดเปลี่ยนเครื่องของการบินเที่ยวนี้คือญี่ปุ่น ก่อนที่จะบินยาวไปดัลลัส ตอนที่เครื่องมาถึงญี่ปุ่น ผมก็พาเธอไปเพื่อต่อเครื่อง ระหว่างที่เดินอยู่ในสนามบิน
"ดูเครื่องบินที่จอดอยู่นั่นสิคะ" เธอชี้มือไปทางเครื่องบินลำใหญ่ "ไม่รู้มันจะบินไปไหนเนาะ"
"ผมรู้นะ"
"รู้ได้ไงคะ อำกันหรือเปล่า"
"ไม่อำหรอกครับ เพราะมันเป็นลำที่เราจะขึ้นไปน่ะ"
"มิน่าล่ะ บินไกล เลยลำใหญ่ๆ"
"ทำไมคิดแบบนั้นล่ะครับ" ผมถามด้วยความสงสัย
"จะได้เก็บเสบียงได้เยอะๆไง อย่างตะกี๊ ขนมอร่อยดีออกนะคะ" เธอพูดออกมาด้วยสีหน้าจริงจังมากๆ มากจนผมอดขำไม่ได้เลย
"55 คิดได้ไงครับเนี่ย 55" ผมพูดไปขำไป
"ขำอารายอ่ะ หวานจริงจังนะ" เธอพูดด้วยสีหน้าเคืองนิดๆ บนใบหน้าที่แดงเรื่อๆ ที่ผมไปขำเรื่องของเธอ
"เอาน่าๆ บนเครื่องน่ะ ไม่รู้ว่ามีขนมอร่อยๆ อยู่จริงหรือเปล่า แต่ผมรู้ว่าร้านข้างหน้านี่มีนะ" ผมชี้มือไปที่ร้านขนมด้านหน้าซึ่งจะมาซื้อทุกครั้ง เวลาต่อเครื่องบินที่นี่ พอเธอเห็นแค่นั้นแหล่ะ ตาเป็นประกายขึ้นมาทันที เหมือนเด็กได้ของเล่นใหม่
"ไปดูหน่อยได้ไหมคะ ยังมีเวลาเหลือหรือเปล่า" เธอทำสายตาอ้อนวอน เชื่อว่าคนที่เจอสายตาแบบนี้ ไม่มีใครปฏิเสธได้ครับ
"ได้ครับ เรายังมีเวลาเหลือประมาณ 5 นาที ถ้าช้ากว่านี้โดนปรับนะ" ผมบอกเธอ รอยยิ้มที่หวาน ดังเช่นชื่อของเธอปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง มันเป็นรอยยิ้มที่บริสุทธิ์ ที่เปี่ยมไปด้วยความน่ารักอย่างที่สุด เธอตอบรับคำผม แล้วก็เดินไปในร้าน ผมรอให้เธอเดินดูสักพัก แล้วถึงเข้าไปคุยกับเธอ
"เลือกได้หรือยังครับ จะครบ 5 นาทีแล้วนะ" ผมว่าพลางชี้เวลา เธอถือกล่องอยู่ 2 กล่องในมือ
"เอาอันไหนดีน้า" เธอเริ่มผูกโบว์ที่คิ้ว หลังมากมองขนมในมืออยู่พักใหญ่ๆ
"ช่วยเลือกไหม" ผมถามเธอไป
"อ่ะ เบียเอาอันนี้ไปนะ" เธอยื่นขนมให้ผมกล่องนึง ผมรับมาแบบงงๆ เลยถามเธอกลับไปว่า
"หมายความว่าไงเหรอ"
"เบียก็ช่วยหวานซื้อกล่องนึงละกัน" เธอพูดพร้อมรอยยิ้ม
"ไม่ซื้อไม่ได้เหรอ" ผมตอบแบบงงๆ เล่นงี้เลยเหรอ
"ถ้าไม่มีขนมไปแลกกัน หวานไม่แบ่งนะ"
"-_- แบบว่าอึ้งเล็กๆ ครับ แต่ลงท้าย ผมก็ยอมตามเธอ เดินเอาไปจ่ายเงิน โดยที่ไม่ลืมหยิบขนมที่ผมซื้อประจำ ไปจ่ายเงินด้วยเช่นกัน
"ขี้โกงนี่นา ซื้อตั้งสองอัน" เธอพูด
"เอาน่า อันนี้ซื้อให้หวานกินเลย ไม่ต้องแลก"
"ไม่ได้ๆ เดี๋ยวจะติดหนี้กัน ไม่ดีๆ" เธอเลยไปหยิบอะไรก็ไม่รู้ มาอีกกล่อง ประมาณว่ากลัวจะน้อยหน้าผม
"นี่ ขาที่บินไปดัลลัสน่ะ บางทีเราอาจจะไม่ได้นั่งด้วยกันก็ได้นะ" ผมบอกเธอ เพราะเมื่อเปลี่ยนเครื่อง ที่นั่งก็จะมีการเปลี่ยนอีก
"บ๋ายบายญี่ปุ่น" เธอโบกมือลา ในขณะที่เครื่องบินออกตัวจากสนามบิน คราวนี้เธอได้นั่งข้างหน้าต่าง เพราะอะไรน่ะเหรอครับ?
"ขี้โกง เบียได้นั่งข้างหน้าต่างอีกแล้วนี่คะ" เธองอแงในขณะที่เดินมาถึงที่นั่ง
"ก็เขาจัดมาแบบนี้อ่ะ แล้วจะให้ผมทำยังไงล่ะ"
"ก็แลกที่กะหวานสิ ง่ายออก เบียนั่งข้างนอก แล้วหวานนั่งข้างใน แบบนี้ดีออก"
ดูเธอจะชอบอาหารบนเครื่องจริงๆ นะเนี่ย แถมเธอยังชอบชิมซะทุกอย่างอีกต่างหาก อาหารบนเครื่องบิน มีให้เลือก 2 แบบ เธอก็เอาแบบนึง ส่วนที่เหลือ อีกแบบก็กลายเป็นของผม เอาแต่ใจไม่น้อยเลยนะเนี่ย แต่ดูท่าทางที่มีความสุขของเธอแล้ว ผมเองก็อดอมยิ้มไม่ได้
"ไม่กินเหรอคะ เอาแต่มองหวานอยู่ได้" เธอหันมาถาม เพราะเห็นผมมองเธอจนผิดสังเกต
"จริงๆ หวานก็เจริญอาหารพอตัวเลยนะเนี่ย แต่.." ผมทิ้งท้ายไว้ เกือบจะหลุดออกไปว่ารูปร่างเธอดีมาก ถ้าไม่เห็นกับตา คงไม่เชื่อเรื่องพฤติกรรมการกินของเธอ
"แต่อะไรคะ" เธอมองหน้า เหมือนจะคาดคั้นคำตอบ
"เปล่าๆ ไม่มีอะไรครับ"
"จะว่าหวานอ้วนล่ะสิ"
"เปล่านา หวานไม่อ้วนหรอก รูปร่างดีออก" เอ้า หลุดปากไปซะแล้วผม
เพี๊ยะ ผมโดนเธอตีเข้าที่แขน (แรงไม่ใช่เล่นนะเนี่ย) "เบียเนี่ย พูดอะไรก็ไม่รู้ หวานกินเยอะจริง แต่ก็ออกกำลังกายนะ"
"อ๋อ มิน่าล่ะ" เธอออกกำลังกาย เลยแรงเยอะนี่เองครับ T_T
เราคุยกันในหลายๆ เรื่อง จนผมเองก็ยังงงตัวเองเลยว่า ขุดมาคุยได้ยังไง ผมขอตัวเดินไปห้องน้ำ เมื่อมีโอกาสได้มองเวลาที่แขนตัวเอง ถึงเห็นว่าเป็นเวลาเกือบตี 1 แล้ว (เวลาไทย) เมื่อเดินกลับมาถึงที่นั่ง ถึงได้เห็นว่าเธอหลับไปแล้วครับ ผมก็เลยลงมานอนบ้าง พอเห็นเวลา เลยเริ่มง่วง หลับตา และเอนตัวลงนอน ระหว่างที่ยังไม่หลับ ก็คิดอะไรไปเรื่อย ว่าเธอจะมีแฟนแล้วหรือยังน้อ แล้วก็คิดวนไปวนมาว่า น่ารักแบบนี้ ไม่น่าที่จะไม่มี คิดอยู่พักนึง ถึงรู้สึกได้ว่ามีอะไรมากระทบไหล่ผม เมื่อลืมตาขึ้น ถึงได้เห็นว่าตัวของเธอเอนมา หัวเธอมาพาดอยู่บนไหล่ผม เรียกว่าตัวแข็งไปเลยครับ ไม่กล้ากระดุกกระดิกตัวเองเลย เพราะกลัวเธอจะตื่น ลืมตามองเธออยู่เป็นช่วงๆ เผื่อว่าเธอจะตื่น แต่พอมองไปสักพัก ตาผมก็มองมองค้างอยู่ที่เธอ จับจ้องอยู่ที่ใบหน้าสวยของเธอ ยามเธอหลับ ไม่ได้ทำให้ความน่ารักของเธอลดลงไปแต่ประการใด กลับเพิ่มความไร้เดียงสาของเธอ ให้เด่นชัดขึ้นไปอีก
แต่เรื่องของเรื่อง ผมชักจะเป็นเหน็บแล้วสิ เฮ้อ ทำยังไงดีเนี่ย "-_-
ตอนที่สาม ถึงดัลลัส
ผมงัวเงียตื่นขึ้น ในขณะที่ยังไม่รู้สึกตัวดี ก็ได้ยินเสียงหวานๆ ใสๆ ดังขึ้น
"อรุณสวัสดิ์ค่ะ" หวานทักผมเมื่อเธอตื่นขึ้นมา เวลาเมืองไทยที่แขนผมบอกว่าตอนนี้ 8โมงเช้าแล้ว
"เอ ทำไมเบียดูเหมือนไม่ค่อยได้นอนเลยล่ะคะ แถมดูเหมือนนั่งเกร็งมาเป็นเวลานานๆ อีก" เธอมองเห็นตาที่ดูโรยๆ ของผม กับกล้ามเนื้อ ที่เป็นตะคริวไปจนไม่รู้จะเป็นยังไงแล้ว
"รู้แล้วๆ เบียคงนอนแปลกที่ไม่ค่อยได้ใช่ไหมล่ะ ^_^ " เธอพูดมาด้วยใบหน้าที่เหมือนกับว่า ถูกแน่ๆ ล้านเปอร์เซ็นต์ ผมเลยไม่รู้จะตอบยังไง นอกจากพยักหน้า เพราะเหน็บกินจนขยับไม่ได้ "-_-
"เห็นมะ ชอบบอกว่าหวานไม่ค่อยรู้เรื่องอะไร" ยอมให้เธอไปครับ ว่าผมไม่ค่อยได้นอน แต่ที่ไม่ได้นอนน่ะ เพราะอะไร ก็คงจะเปิดเผยให้เธอรู้ไม่ได้หรอก "-_-
หลังจากกลับมาจากห้องน้ำ ผมก็เห็นว่ามีถาดอาหารวางอยู่แล้ว ซึ่งแน่นอนว่าแบบของอาหาร สลับกับของเธอเช่นเดิม
"ดูหวานเจริญอาหารเป็นพิเศษเลยนะเนี่ย" ผมแซว
"เมื่อคืนหลับสบายนี่คะ แม่บอกว่านอนบนเครื่องบินไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ หวานไม่เห็นว่าจะจริงเลย ที่นั่งนุ่มออก" เหอะๆ อันนั้นน่ะ มันไม่ใช่เบาะนะครับ แต่มันเป็นตัวผมอ่ะ T_T เอาเหอะ ยังไงเธอนอนหลับได้แบบนี้ ผมก็พอใจแล้ว
"เบียคะ" เธอหันมาเรียก ในขณะที่ผมนั่งคิดไปถึงภาพเมื่อคืน
"ครับ" เธอชี้มือขึ้นไปที่ช่องเก็บของ เป็นแนวๆ ว่า เอาของกินออกมากินได้แล้ว
"นี่ไง หวานอยากกินอันนี้อ่ะ" เธอแกะห่อขนมที่ซื้อจากร้านในญี่ปุ่นออกมา ขนมในกล่องนั้นมีอยู่ 5 แบบ เธอหยิบแบบที่ชอบออกมาให้ผมดู แล้วก็ยื่นมาทางผม
"เอ้า อ้ำสิคะ" เธอบอกผม พอผมเลื่อนหน้าเข้าไป เพื่อที่จะกิน เธอก็ดึงกลับไปกินเองซะงั้น "-_- แต่หลังจากเธอเคี้ยวไปได้สักพัก หน้าเธอก็แสดงออกมาอย่างโจ่งแจ้งว่า รสชาติไม่ได้เป็นแบบที่คิด
"เบียคะ" เธอยิ้มแบบมีเลศนัยอีกแล้ว
"ครับ"
"มาแลกกันได้ไหมคะ" เธอยื่นกล่องขนมในมือเธอมาแลกกะผม พร้อมด้วยสายตาอ้อนวอนแบบสุดๆ จนผมต้องไปหยิบขนมที่ผมซื้อประจำ ให้เธอไปลองกิน ปรากฏว่าถูกใจเธอมาก
"เบียเก่งจังเลยค่ะ รู้ได้ยังไงว่าอันนี้อร่อย"
"เอ้า ก็บอกแล้วว่าเราเดินทางบ่อยนะ มาทุกที ซื้อไปฝากเพื่อนที่เมกาทุกทีแหล่ะ"
"แล้วขากลับ เราจะผ่านอีกไหมอ่ะคะ หวานอยากซื้อไปฝากที่บ้านจัง น้องสาวต้องชอบแน่ๆ เลย"
"ของเราน่ะผ่านนะ แต่ของหวาน อาจจะต้องดูก่อนแหล่ะ ว่าไปทางเส้นไหน แต่เอ หวานจะกลับเมื่อไหร่เหรอ"
"ของหวานอยู่สองอาทิตย์ค่ะ เบียล่ะคะ"
"3 อาทิตย์ หุๆ นานกว่าๆ" ผมเยาะเย้ย ^_^
"แหม ก็แค่อาทิตย์เดียวเอง ไม่นานหรอก แต่เมืองที่จะไปนี่ เบียเคยไปหรือเปล่า"
"ทุกทีก็ไปเมืองนี้แหล่ะครับ"
"ดีค่ะ หวานนะ ได้รายการของฝาก ตั้งแต่รู้ว่าจะได้มาทำงานเลยล่ะ ตัวหวานเอง ไม่เคยมา ไม่รู้ว่าจะซื้อที่ไหนดี"
"ไว้ใจได้ อยากไปไหน พาไปได้หมดแหล่ะ แต่ถ้าหวานซื้อของเยอะ ขากลับระวังโดนภาษีนะ"
"นั่นสิคะ หวานลืมไปเลย แม่ก็บอกว่าอย่าซื้อของเยอะ"
"อือม์ หวานไว้ใจเราหรือเปล่าล่ะ"
"ไว้ใจเรื่องอะไรเหรอคะ"
"ตอนขากลับ หวานเอาไปส่วนนึง แล้วอีกส่วน เดี๋ยวเราเอากลับไปให้ เพราะปกติ เราไม่ค่อยได้ซื้อของอยู่แล้วน่ะ" ผมเปล่าหาเรื่องเจอเธอ ตอนกลับเมืองไทยไปแล้วนะครับ แต่กลัวว่าเธอเดินทางคนเดียว จะมีปัญหากะ ตม. อ่ะครับ หุๆ
"แหม ไว้ใจสิคะ งั้นถ้าเบียกลับถึงเมืองไทยแล้ว โทรหาหวานน๊า"
"งั้นเราขอเบอร์โทรไว้หน่อยได้ไหม" เสร็จผม เอ๊ยไม่ใช่ ผมจะได้ติดต่อได้ หลังจากกลับถึงกรุงเทพฯแล้ว
"เบียบ้านอยู่แถวไหนเหรอคะ"
"เยาวราชครับ แล้วหวานล่ะ"
"บ้านหวานอยู่ไกลอ่ะค่ะ ไปแถวๆ นนท์นู่นเลย มาทำงานทีนึงนี่ นานมากๆ เลย กว่าจะมาถึง"
"หวานทำงานอยู่ไหนล่ะครับ เราทำอยู่สาทร"
"หวานอยู่แถวเพลินจิตค่ะ ไม่ไกลกันเท่าไหร่เนาะ"
"ไม่รู้ว่าไกลหรือเปล่า แต่ว่ารถติดมากเลยนะแถวนั้นน่ะ"
"นั่นสิคะ"
"แต่เมืองที่เราจะไป ดีนะครับ ไปไหนก็สบาย ระบบขนส่งสะดวกมากๆ เลย แล้วดูจากที่ๆ หวานอยู่ เวลาไปทำงาน ไม่ต้องขึ้นรถ แค่เดินไปไม่กี่บล็อคก็ถึงแล้ว"
"แหม หวานยังไม่รู้เลยว่าอยู่ตรงไหนอ่ะค่ะ เบียนี่เก่งจัง"
"เดี๋ยวเราไปส่งละกัน ดูสิ อีกพักนึงก็ถึงดัลลัสแล้วล่ะ"
"Forth worth นั่นน่ะเหรอคะ"
"ใช่แล้วครับ สนามบินนี้ เคยติดอันดับสนามบินที่มีคนใช้บริการมากที่สุด สนามบินนึงเลยนะ พอเราลงไปถึง จะต้องต่อเครื่องจากที่นี่ ไปลงที่ฟิลาเดลเฟีย"
"ค่ะ แล้วที่พักเรา อยู่ใกล้กันหรือเปล่าคะ"
"ไม่หรอกครับ ของหวานอยู่ในตัวเมืองฟิลาเดลเฟีย แต่ของเราจะอยู่เมืองที่ชื่อ มัลเวิร์น ซึ่งห่างจากฟิลาเดลเฟียไปอีกประมาณชั่วโมงนึงน่ะ"
"แบบนี้ก็ไม่ได้เจอกันสิคะ"
"เจอได้สิครับ ขับรถมาชั่วโมงเดียวเอง ไว้ตอนเย็นๆ เดี๋ยวจะพาไปกินข้าวร้านอาหารไทยอร่อยๆ นะครับ"
"พูดแล้วอย่าลืมนะคะ ^_^ "
ไม่รู้ว่าใครตกหลุมใครนะเนี่ย เอาล่ะครับ หลังจากการเดินทางอันยาวนาน ผมก็มาถึงอเมริกาสักที
แต่ทุกอย่าง เหมือนจะเพิ่งเริ่ม การเดินทางคราวนี้ ยาวนานกว่าที่คิดครับ
ตอนที่สี่ มื้อแรกในต่างแดน
เมื่อผ่านพิธีการทางศุลกากรแล้ว ผมก็ตรวจสอบรอบของการบินของเครื่อง จากดัลลัส ไปยังฟิลาเดลเฟีย เที่ยวบินที่เร็วที่สุด กว่าจะไปถึงก็สามทุ่มกว่า (เวลาของเมืองฟิลาเดลเฟีย)
"เครื่องจะออกในอีกชั่วโมงครึ่ง หวานหิวหรือเปล่า" ผมถามเธอ เพราะตัวผมเองยังอิ่ม อยู่เลย
"ไม่หิวค่ะ แต่ว่าอยากกินอ่ะ ได้ไหม"
"อยากกิน กินอะไรเหรอ"
"อยากกินแมค หรือเบอร์เกอร์คิงก็ได้ค่ะ"
"ทำไมอยากกินล่ะ"
"มีคนเคยเล่าให้หวานฟังว่าต้นตำรับอร่อยกว่าของบ้านเรา"
"อ๋อ เลยอยากกินนี่เอง ได้สิ ร้านอยู่ทางโน้น"
เราสองคนเดินเข้าไปในร้าน หลังจากยืนมองเมนูอยู่พักนึง ผมก็ตัดสินใจได้ แล้วก็เลยหันไปถามเธอว่าเธอจะสั่งอะไร
"ม่ายบอก ;p" เหอะๆ ผมคงจะไปแย่งเธอกินมั้งเนี่ย
"เอาเป็นว่าให้เบียสั่งก่อนละกันค่ะ" ผมก็เลยเดินไปสั่ง พอดีว่าช่องข้างๆ ว่าง เลยเรียกให้เธอเดินเข้ามาสั่ง
"ขอชุด 5 กับชุด 7 ค่ะ" เธอหันไปบอกกับพนักงานในร้าน ด้วยสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ
ได้ผลครับ พนักงานอึ้งไปเลย ผมเลยต้องหันไปบอกพนักงานว่า
"Set 5 and 7, please" ครับ ก็อย่างที่เข้าใจกัน คือเธอลืมเปลี่ยนภาษานั่นเอง ผมหันไปมองเธอ ผิวหน้าขาวๆ ของเธอแดงระเรื่อ บ่งบอกถึงว่า เธออายจากการปล่อยไก่ตัวเบ้อเร่อ
"อย่ามองสิ เค้าอายนะ" เธอหันมาบอกผม หน้าเธอแดงขึ้น ผมเลยต้องหันไปทางอื่น แล้วหัวเราะ (พยายามหัวเราะเสียงไม่ดัง เพราะกลัวรบกวนฝรั่งในบริเวณนั้น)
"นี่ อย่างอนเลยน่า เราลืมไปหมดละ ว่าตะกี๊หวานทำอะไรน่ะ"
"ไม่รู้ไม่ชี้ ไม่บอกหวานก่อนเลย ปล่อยให้หวานพูดผิด แถมมาหัวเราะอีก" งอนตุ๊บป่องไปเลยครับ (ผมไม่ผิดนา ฮือๆ)
"ดีกันนะ ได้ป่าว" ผมยื่นนิ้วก้อยออกไป
"ไม่ แบ่ร์" เธอยื่นนิ้วโป้งมา พร้อมกับแลบลิ้น
"งั้นเอางี้ เดี๋ยวมานะ" ผมบอกเธอ แล้วก็เดินออกมาจากแมค เวลาแบบนี้ผมรู้ว่าควรทำยังไง ครู่นึงผมก็เดินกลับมา
"ไปไหนมาอ่ะคะ" เธอถามผม
"นี่ไง" ผมหยิบ ช็อคโกแลต GODIVA ออกมา
"ของชอบของหวานเลย เบียรู้ได้ไงเนี่ย"
"ไปค้นเอาจากกูเกิ้ลอ่ะจิ" ผมตอบยิ้มๆ แล้วก็แกะกล่องออกมา หยิบออกมา แล้วถามเธอไปว่า
"หม่ำไหม"
"หม่ำค่ะ" เธอยื่นมือออกมารอรับ
"ดีกันก่อนเร็ว แล้วให้หมดเลย" จะได้ผลไหมเนี่ย
"ดีกันก็ได้ เห็นแก่เบียนะเนี่ย"
"ขอบคุณที่เห็นแก่(ช็อคโกแลตของ)เรา ว่าแต่ทำไมหวานสั่งแมคมาสองชุดล่ะ"
"สั่งมาเลี้ยงเบียไงคะ เดินทางครั้งแรกของหวาน สนุกขนาดนี้ได้ เพราะเบียนี่แหล่ะค่ะ ขอบคุณนะ"
"งั้นสงสัยคงต้องเลี้ยงอีกหลายมื้อเลยนะเนี่ย เพราะสองอาทิตย์หลังจากนี้ จะพาหวานเที่ยวอีกหลายที่เลย"
"ได้สิคะ ถึงไหนถึงกัน งั้นเรากินกันเถอะค่ะ จะได้รีบไปขึ้นเครื่องกัน"
และแล้วมื้อแรกในต่างแดนของผมและเธอ ก็จบลง ผมก็ได้แต่หวังว่า จะมีโอกาสแบบนี้อีก ในมื้อต่อๆไป แม้ใจนึงจะอยากให้ถึงฟิลาเดลเฟียเร็วๆ เพราะอยากพักผ่อน แต่อีกใจ ก็ไม่อยากให้การเดินทางครั้งนี้จบลง
ตอนที่ห้า ปลายของการเดินทาง
เหลือเวลาอีกไม่นาน ก็จะถึงฟิลาเดลเฟียแล้ว ผมกำลังคิดถึงหวาน ว่าหลังจากที่เราไปถึงที่นั่นแล้ว จะเป็นยังไง เธอจะไปถึงที่พักได้ไหม ผมจะได้เจอเธออีกหรือไม่ อยากพาเธอไปร้านอาหารที่คิดว่าเธอน่าจะชอบ
พอตัวผมเองใช้ความคิด ก็เลยเงียบๆ ไป ประกอบกับว่าที่นั่งสำหรับงวดนี้ ผมนั่งคนละแถวกับเธอ เลยไม่ได้คุยอะไรกันนัก
"เบียคะ เป็นไงบ้าง นั่งหน้าเครียดเลย" เธอเดินมาทักทายผม
"พอดีใช้ความคิดอะไรนิดหน่อยน่ะ"
"นี่ๆ เห็นเรื่องที่ฉายอยู่นี่ไหม สนุกดีนะ เป็นเรื่องเกี่ยวกับดนตรี คล้ายๆ Season Change กะ Nodame เลย"
"หวานเคยดู Nodame ด้วยเหรอ"
"เรื่องโปรดเลยนะ น่ารักดีออก"
"แล้วเอ เรื่องนี้ชื่ออะไรนะ High School Musical 2" ผมดูเอาจากในหนังสือที่ที่แจกไว้หน้าที่นั่ง
"เบียช่วยหวานดูหน่อยนะคะ เดี๋ยวหวานจะไปนั่งดู ถ้าไม่เข้าใจจะมาถาม"
"เดี๋ยวสิ แล้วถ้าเราดูแล้วไม่เข้าใจล่ะ"
"ก็มาถามหวานละกัน แต่หวานคิดค่าถามนะ"
เรื่องเลยกลายเป็นว่าผมต้องนั่งดูหนัง ทั้งๆที่ไม่อยากดูเลยครับ แต่ก็ดีไปอย่างนึงตรงที่ผมไม่ต้องนั่งคิดให้ปวดหัวอีก
ดูจบ ผมก็ไม่รู้เรื่องหรอกครับ เพราะกว่าจะดูก็ปาไปกลางเรื่องแล้ว รู้แต่ว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นในโรงเรียนดนตรีแห่งนึง เนื้อเรื่องเป็นแนววัยรุ่นใสๆ ตัวเอกในเรื่องเป็นนักร้อง ที่ออกอัลบั้มกันจริงๆ เลยทำให้เพลงในเรื่องเป็นเพลงที่ร้องจริงๆ มีอยู่เพลงนึงที่ผมฟังแล้วรู้สึกว่าดีมากๆ ชื่อว่า You are music in me
ระหว่างที่เดินไปเข้าห้องน้ำ ผมมองเห็นว่ามีที่นั่งว่าง 2 ที่ เลยรีบไปเรียกหวานให้มานั่งด้วยกัน
"น่าจะเห็นแต่แรกนะคะ"
"ก็ทีแรกเดินไปอีกทางนี่นา เลยไม่เห็น แต่ช่างมันเถอะ อย่างน้อยก็ได้นั่งด้วยกันแล้ว จริงมะ"
"จริงค่ะ แล้วเรื่องเมื่อกี๊เป็นไงบ้างคะ สนุกไหม"
"ดูเพลินๆ นะ แต่ชอบเพลงหลายๆ เพลงในเรื่อง โดยเฉพาะเพลงที่ช้าๆ น่ะ"
"You are the Music in me ใช่ไหมคะ"
"ใช่ๆ เพลงนี้แหล่ะ"
"หวานก็ชอบนะคะ เพลงนี้ เนื้อหาดี"
"จริงๆ ฟังได้คร่าวๆ เนื้อหาดีนะ ไหนหวานร้องให้ฟังหน่อยดิ"
"หวานร้องไม่ได้หรอกค่ะ ร้องเพลงไม่เก่งน่ะ"
"เสียงหวานเพราะออก ไม่เชื่อๆ" ผมพูด เพราะกะว่าจะฟังเสียงเธอร้อง
"จำได้ท่อนเดียวเองนะคะ ไม่จบเพลงอ่ะ"
"เอาน่า ไม่เป็นไรๆ ร้องให้ฟังหน่อย" ยุขึ้นด้วยครับ หุๆ
"your harmony to the melody
It's echoing inside my head
A single voice
Above the noise ร้องได้แค่นี้เองค่ะ"
"เยี่ยมมากเลย เพลงนี้เป็นเพลงร้องคู่ ไว้ฝึกร้องแล้วมาร้องด้วยกันดีกว่า" เสียงเธอเพราะจริงๆ นะครับ
"แหม ไม่เอาล่ะค่ะ ร้องแค่นี้ก็อายแทบแย่แล้ว"
"ร้องกันสองคน ไม่อายหรอก" พอดีผมมองไปที่หน้าจอ เห็นว่าเครื่องใกล้จะถึงแล้ว เลยถามเธอไปว่า
"จะว่าไป เดี๋ยวหวานไปถึงแล้ว จะเข้าไปที่พักยังไงเหรอ"
"คนของทางโน้นว่าจะมารับน่ะค่ะ"
"อ้อ ดีเลย"
"ค่ะ แล้วเบียล่ะคะ"
"มีคนมารับเหมือนกัน"
"เร็วนะคะ รู้สึกว่าเวลาผ่านไปเร็วมาก การเดินทางครั้งนี้มีเบีย ทำให้หวานไม่เหงา"
"เอ่อ เราเองก็เหมือนกัน มีหวาน ทำให้เราสนุกมากนะ"
"พูดเหมือนจะจากกันแล้วเลยนะ หวานมะชอบเลย ไปถึงแล้วเราก็ยังจะเจอกันอีกไม่ใช่เหรอคะ"
"ใช่ๆ เราจะเจอกันอีก เอ้านี่ เบอร์ติดต่อเรานะ หวานมีเบอร์แล้ว โทรหานะ จะรอ"
แม้เวลาจะผ่านมานานแค่ไหน การพบปะ พูดคุยกะผู้หญิง ทำให้ผมตื่นเต้นเสมอ ยิ่งครั้งนี้ ต่างกับทุกครั้ง เธอผู้นี้สวย น่ารัก และอ่อนโยนมาก ทำให้ผมประหม่าและตื่นเต้นมากๆ มากจนรู้สึกได้ว่ามือของผมเย็น
"เย็นจัง" หวานสัมผัสโดนมือผม ตอนที่รับนามบัตรของผมไป "เป็นอะไรหรือเปล่าคะ"
"เปล่าๆ แอร์มันเย็นน่ะ" ผมตอบส่งๆ ไป แต่เธอกลับดึงมือผมไป แล้วใช้มือของเธอจับมือผมไว้ แล้วถามผมว่า
"มือหวานอุ่นไหมคะ"
"อ อ อุ่นสิ" หัวใจผมแทบหยุดเต้นเลยทีเดียว
"เดี๋ยวมือเบียก็จะอุ่นขึ้นนะ ปล่อยมือให้เย็นมากๆ เดี๋ยวไม่สบาย" ใจผมเต้นแรงขึ้น แรงจนแทบจะทะลุออกมาเลยครับ เพราะมือที่นิ่มและอบอุ่นของเธอ
"เอ่อ อ อ อันนั้น ม ม มันเท้าไม่ใช่เหรอ ถ้าว่าปล่อยให้เย็นแล้วจะไม่สบายน่ะ"
"แหม อันนี้หวานจำไม่ผิดหรอกน่า เชื่อเค้าเถอะค่ะ" (ใครรู้คำตอบ ช่วยบอกผมหน่อยนะครับ สงสัยอ่ะ จะได้ไปบอกเธอได้)
"ไม่เป็นไรแล้วล่ะหวาน เรารู้สึกดีขึ้นแล้ว"
"มืออุ่นขึ้นแล้วจริงๆ แต่ทำไมหัวใจเต้นเร็วขึ้นล่ะคะ"
"ก็... นะ" จะให้ผมบอกยังไงเนี่ย "-_- โชคดีไฟรัดเข็มขัดแดงขึ้นมา เลยเหมือนมีกรรมการช่วยแยก
เครื่องบินมาถึงสนามบินของเมืองฟิลาเดลเฟียแล้ว ผมกับหวานหิ้วสัมภาระเดินลงจากเครื่องมา เมื่อลงมาแล้ว ผมมองย้อนไปยังเครื่องที่เพิ่งลงมา การเดินทางครั้งนี้ จะเป็นการเดินทางที่ผมลืมไม่ลงเลยครับ
ฝากเพลงให้ฟังกันด้วยครับ You are the music in me
Edited by ekbee, 14 March 2008 - 09:37 PM.
